Grobowiec na atolu

[Arsis]

Gdzieś na krańcu. Na krawędzi szkła, na zakrzepłej strudze krwi, zwisają resztki cienia

z kawałkami siwej sierści.

Te oto reszki, sponiewierane w tę i we w tę. Te oto tam i tam… Te oto…

 

Krew jakaś, jakby nie krew. Ale na pewno rdzawa smuga,

która drąży żelbetonowy mur przeciwatomowego bunkra. Rdzawa smuga. Smugi…

 

Nuklearne

purchle…

 

Zgrzybiałe,

zrakowaciałe narośla.

 

Napromieniowane błyskiem flesza w potwornym natłoku gorąca

jak spod kobaltowej lampy

z wyrzutami śmiertelnego strumienia.

 

Kto tam idzie? Kto tam się tak kolebie i chwieje?

Kto, albo co?

 

Czai się w półmroku i patrzy.

Wypatruje swojej ofiary

w cienistym tchnieniu, wielkim…

 

W częstokrotnych oddechach, coraz szybszych,

jak podczas sennego koszmaru, który naciera zewsząd piskliwym szumem gorączki.

 

I czeka na dogodny moment pośród ostów

rosnących między

czarnymi kamieniami.

 

Między murem a korzeniem.

Między czymś a czymś, między czymś a niczym.

 

Albo niczym

a niczym…

… w gęstej zawiesinie

sennego

unicestwienia…

 

W ciemnych kątach laboratorium

pęcznieją

nowotworowe guzy.

 

Naciekają sąsiednie ściany

w cichym szmerze nieskończonego wzrostu.

 

Na popękanych kineskopach martwych telewizorów

jakieś poruszenia,

odbicia zdeformowanych twarzy…

 

W wilgoci i kurzu poplątane, zleżałe taśmy od szpulowych magnetofonów.

W pokrywającym wszystko pyle czernieją nagłówki spleśniałych gazet

o kolejnych próbach wniebowstąpienia, gdzieś na Pacyfiku, wśród kokosowych palm.

 

Zatarte w połowie ślady

z resztkami

betonowych kołysek,

spalonych w potoku straszliwej radiacji.

 

Milczący świadkowie przeszłości.

Wielokrotnego wschodu słońca po niewłaściwej stronie.

 

Włodzimierz Zastawniak, 2024-03-14)