Ptaki śpiewały o tobie

[Arsis]

Idąc wtedy, będąc w parku myślałem o moim miejscu, gdzieś tam w pół drogi. Bliżej

albo dalej.  W cieniu drzewa, w słońcu…

 

Gdzieś między krzakiem jaśminu a ceglanym murem,

bądź ławką, bądź inną pustką

wypełnioną jedynie powietrzem.

 

Szedłem, licząc, że będziesz

pod baldachimem dębów, kasztanów,

w którym migotały gwiazdy prześwitów w tej znojnej duchocie gorącego lata.

 

To było wtedy,

kilka lat temu, bądź dopiero.

 

Cóż jeszcze?

Cóż więcej?

 

Tęsknię.

 

Tak

po

prostu…

 

… zwyczajnie…

 

W tym zapachu słodkiej melancholii, w świergocie ptaków…

 

Byłaś

tam,

prawda?

 

Powiedz, czy byłaś…

 

Byłaś wszędzie. Najdalej. Bliżej. Na wyciągnięcie ręki.

Czekałem pod rozłożystym drzewem. Czekałem długo, w natchnieniu. Z nadzieją na jutro.

 

I coś się wciąż wydarzało w tej maestrii

nadciągającego zmierzchu.

 

Dobiegały zewsząd

jakieś westchnienia i szepty.

 

Skąd? Od kogo?

 

Od nikogo.

Ode mnie samego.

 

Nie przyszłaś. I nie myślałaś wcale przyjść!

Nie wtedy. I nigdy. Jednak wciąż. I być może... A nóż?

 

Tak było

wtedy.

I jest wciąż.

 

Więc staram się oswoić twoją nieobecność, przytulając się do powietrza

w nagłym wykwicie pelargonii.

W tym milczeniu parkowych rzeźb.

 

Wiesz? Spoglądają na mnie.

 

Obserwują z ukrycia,

spomiędzy gałęzi jaśminu,

omszone przez czas brodate fauny.

 

Zstępują i zachodzą mi drogę skrzydlate, splątane cienie. W tej dolinie opuszczenia i blasku.

 

(Włodzimier Zastawniak, 2024-03-01)

 

 

 

Edytowane 1 Marca przez Arsis (wyświetl historię edycji)

[Stary_Kredens]

@Arsis na taka tęsknotę ja bym przyszła, ale może w innym parku w innym czasie

Kredens pozdrawia 

[Gizel-la]

Piękny tytuł i wiersz... Współodczuwam i cierpię z Autorem. To sztuka tak wpłynąć na odbiorcę.

Edytowane 1 Marca przez Gizel-la (wyświetl historię edycji)