Szatan na księżycu

[Marcin Sztelak]

Nieśmiertelność ma swoje granice.

 

Przez aklamację pozbawiony

głowy.

Padają brawa, kat

kłania się w pas, rzęsiście oświetlony,

blask jupiterów i lamp

dodał widowisku splendoru.

 

Tymczasem po ciemnej stronie

diabeł spokojnie spał,

w końcu nikt nie wzywał

jego imienia.

 

Zresztą wszystko by można obrócić

w żart, gdyby tylko głowa

się nie toczyła, przewracając oczyma,

do tego dochodzi enty wymiar,

czyli coś z Bułhakowa, bo o Fauście

nie warto wspominać.

 

Diabeł ziewnął przeciągle,

wstał otrzepawszy spodnie

i zarządził pełnię.

 

Czyli wszystko wróciło do normy,

nie licząc trochę bardziej żałosnego

wycia do jedynego satelity.