Denaciszcze

[Florian Konrad]

runął — i bardzo dobrze! niech leży, padliniuch, 
nawet nie próbuje się podźwignąć!

 

zaraz pociekną strużki mało jasnej przestrzeni,
wreszcie: całe kaskady związane w płynny
warkocz (użyłbym słowa noctospady, ale 
jeszcze ktoś wyśmieje nieudolną próbę
zbyt ścisłego określania, podpieranie się 
neologizmami z brukwi, słowotwórstwem, 
co jest jak kószka pełna glinianych pszczół). 

 

potem zlecą się różni, na rozdzioby. 
temu przypadnie gram zegarka, tamta 
będzie musiała się zadowolić półsurowizną. 

 

ktoś się zadławi czerstwym dowcipem, żona innego 
— przeje zbyt górnolotnymi ideami. 

 

pudełko pełne kostek zniknie po drugiej stronie płotu. 
nie minie rok, jak nostalgianci zrzucą się na (specyficzną, 
przyznacie) rzeźbę nagrobną: zalegnie tam,
caluchny z granitu, reanimowany pies. 

 

i, klęcząca przy nim, postać o mało czytelnych rysach,
twarzy wzniesionej do nieba
z błaganiem o ratunek.

 

wywalony język. psa — również.
 

[aff]

Zgliszcze zacisze. Smentarz -denaciszcze.

Są i inne słowa. 

Np pohosty których nie znam.

Taka lingwistyczna podróż z dużym prawdopodobieństwem, że się nie zakończy.

Pzdr 

 

 

 

 

 

[Florian Konrad]

@et cetera Dziękuję.