Zabawy na gruzowisku

[Marcin Sztelak]

Czas się wypełnia

obwieścił tubalny głos

zza ściany,

śmiałem się do rana

zdrapując tynk.

 

Utarty w moździerzu posłużył do znaczenia

drzwi, na wszelki wypadek.

Bez skutku, przyszła pożoga

trwając słowa i gesty.

 

Na zgliszczach zbierałem popiół,

gęsty i lepki.

Zalepił szczelnie oczy, usta.

 

Świt objawił się drżeniem,

od fundamentów po firmament.

Prawdopodobnie już pusty,

jak wypalone skorupy

pod nogami.

 

Czas się wypełnił

zawibrowała przestrzeń,

śmiech przeszedł w niesłyszalne rejestry.