Astronomiczna wiosna

[orenz]

Promień słońca na twarzy

Rozświetla mi oczy pod kolor nieba

Nadejdą: wiosna i moje piegi

Znów będę mogła sobie pomarzyć

 

Twarz znajoma na dworcu

Przebija się w wielkim tłumie

Tak jak pierwszy kwiat wiosenny

W zielonym, słonecznym marcu

 

Otwarte okno zostawię na noc

Świeże powietrze wpuszczę do środka

Ciepłe wieczory i dnia początki

Śpiew ptaków mnie będzie budził co rano

 

Cisza przestanie być taka głośna

Razem z wiosny rychłym przybyciem

Ziemia do życia powróci na nowo

I ta samotność stanie się znośna

 

Wszystko zakwitnie nim spojrzę na to

I moje serce, jak mi go żal

Jednak na szczęście to szybko minie

Bo tuż po wiośnie nadejdzie lato...

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[duszka]

@orenz Promień słońca budzi nadzieję, a myśli przywołujące znajome obrazy wiosny próbuja ją wzmocnić... A jednak uczucia w wierszu odbieram jako jeszcze stłumione, może dlatego, że wiara w samotność jest zbyt mocna, mocniejsza od tej nadziei... Smutny i zrazem piękny wiersz. Pozdrawiam :)

[orenz]

@duszka dziękuje najmocniej, cieszę się że się spodobał, również pozdrawiam <3

[poezja.tanczy]

@orenz

Fajnie,

Znaczy się, że lubię

 

Takie pisanie :)

 

Pozdrawiam,

M.

[Łukasz Jasiński]

Ładnie

 

Łukasz Jasiński