Jagusia

[Bożena De-Tre]

 

Jagusia.

 

Pogodzona z przeszłością, upojona fantazją

na spacer - śladami Mazowsza - po polach udała się.

Alejami młodości szukała ścieżek miłości.

Serce biło tak samo, ale już inny rytm.

Bez pychy i bez dumy, świadoma błędów młodości,

z plecakiem - wrażeń pełnym - tu czuła życia smak.

 

Woły i ludzie to jeden gatunek –

- myślała zapewne Jagna –

- wyrzucona z rodzinnych stron.

 

Na Boryny polach wciąż ptaki śpiewają,

bociek kleci gniazdo, bo już jego czas.

W gromadzie żyła, zrozumieć trudno – kto? gdzie? popełnił błąd.

Z domu Jagusia, Jagna Boryny, Antka przekleństwo i zew.

 

Nie ma już Antka i nie ma Hanki,

wycinanych żurawi, co straciły blask.

Zamilkł nawet lęk.

 

Szukała siebie w chmurach,

nie wszystkie swe mroki odkryła.

Dziś Jagna swawolna i wolna,

co nadmierną urodą grzeszyła

przypomniała jej się.

 

Poukłada swe życie od nowa,

w sztuce odnajdzie się.

Do pól, zagonów i lasów przywołał ją Jagny śpiew…

w Borynowej izbie zbyt gwarno i ciasno,

by usłyszeć mogła o czym szepce mysz…..