Powstać z martwych

[Adam Zębala]

Podałem Ci wody

żeby podtrzymać w Tobie życie

krew mocno płynie,

chyba już wróciłeś. 

 

Rękę podano abyś

wyszedł z grobu. Zetrzyj 

z siebie śmierci kurz. 

 

Ubierz płaszcz i popraw 

włosy, ile spałeś

tego nikt nie wie.

 

Trup postanowił ożyć.

Jaki był Twój koniec

dawno zapomniano. 

 

Wszedłeś w środek tłumu

lecz wszyscy uciekli. 

Popatrz w lustro

i powiedz kogo widzisz.

 

Lepiej z powrotem zaśnij.

Zamknij za sobą wrota.

Dół zakopią, tyle dla Ciebie

świat może zrobić.

 

Ziemia się poci

któż  jej trud doceni. 

 Czerwonymi łzami 

po Tobie żałuje. 

 

Brunatny płaszcz leży  

nikt go nie podniesie.

Czy dalej żałować,

matka ziemia to oceni.  

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane 26 Stycznia przez Adam Zębala (wyświetl historię edycji)

[jan_komułzykant]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

jedna literówka - jest "nie wiem", powinno być "nie wie" - jak wynika z wersu.

Napisałeś "i popraw" i dobrze, bo zamiast "ubierz" poprawniejszy będzie zapis

"włóż, załóż". Chyba, że zależy Ci na regionalizmie, bo 'ubieranie' płaszcza, butów,

czy kapelusza (w człowieka ;) tym właśnie jest (najczęściej Małopolska, krakowskie).

Co do wiersza, przepraszam ale jakoś nie czuję przekazu, więc może następnym razem.

Pozdrawiam.