Insomnia

[Helvetica Standard]

Ziemia jest okrągła. Od tego wypadałoby zacząć. Ponieważ jest okrągła, i tak nie mógłbym mieć cię bez przerwy na oku. Dlatego biorę wszystko takim, jakim jest. Ciebie, żałosne wymówki, malowniczą bylejakość naszej wspólnej egzystencji.
Za oknem w pisku hamulców i brzęku tłuczonego szkła umiera kolejny Chrystus, któremu znów nie dane było precz wygonić przekupniów ze świątyni.
Nawet nie wiesz, jak słodko jest kontestować z tyłkiem przyrośniętym do krzesła. „Krzyczcie!”, mówią, więc krzyczymy tekstami, których i tak nikt nie weźmie sobie do serca. „Bądźcie oryginalni!”, mówią, więc jesteśmy. Każdy z nas, kopia tego samego oryginału z mniejszym lub większym zasobem wad fabrycznych. Reklamacje u producenta, na własną rękę, choć nic nie wiadomo, aby któraś z nich została kiedykolwiek uznana.
Ciekawe, czy Jezus mówił Marii Magdalenie, że lubi jej włosy. Źródła milczą. Dusza śpiewa.
Bo wiesz, lubię twoje włosy. Czy sam fakt lubienia twoich włosów dyskwalifikuje mnie jako potencjalnego Mesjasza? Szkoda. Jakże łatwo być Mesjaszem w dzisiejszych czasach. Nie ma już krzyży. Jest ślad gumy na asfalcie i odłamki szkła.
Jako wyzwolony chrześcijanin noszę znaczek mercedesa na szyi.
Zawód wykonywany: Mesjasz. Zwolniony z ubezpieczenia emerytalnego.
Jestem optymistą. Dlatego nie potrafię uwierzyć w miłosiernego Boga. Wizja wiecznej i absolutnej szczęśliwości wydaje mi się przytłaczająca. Zaś piekło, ach, piekło: jakże cudowna poezja musi tam powstawać!
Ale jestem pesymistą. Dlatego nie wierzę w piekło.
Książki nie pozwalają się czytać. Setkami stron stawiają zaciekły opór, licząc zapewne na przewagę liczebną. Te w twardych okładkach warczą groźnie przy kartkowaniu. Słowa uciekają sprzed oczu zdradliwie upychając po kieszeniach kontekst. Nienawidzę was, wy zniekształcone psychozami, złośliwe, semiotyczne potworki.
Czekam na ciebie wcale na ciebie nie czekając. Myślę o tobie wcale o tobie nie myśląc. Nie, wcale mi na tobie nie zależy. I gdyby cię nagle zabrakło, bez problemu nauczyłbym się żyć bez wzroku, słuchu, smaku, dotyku. Mówiłem, że kocham? Że potrzebuję? Że nigdy? Kłamałem, oczywiście. Bo przecież to właśnie chciałaś usłyszeć. Jak niby mam ci wytłumaczyć, że czuję pewien niesmak na myśl o odrąbaniu sobie ręki?
Odrąbałbym obydwie, gdybym tylko, cholera, wiedział jak.
Pornografia nie daje mi już tej radości, co kiedyś. Nawet najmniej estetyczne z jej wariantów jednoznacznie kojarzą mi się z tobą. Tak, podniecają mnie. To jest właśnie w tym wszystkim najgorsze. Zabrałaś mi całą satysfakcję z wulgarnie dosłownych zdrad, w których tak wielkie znajdowałem niegdyś upodobanie.
Dlatego w telewizji oglądam tylko śnieg. W porównaniu z całą resztą programu wydaje się jakby nieco mniej pornograficzny.
Bawię się w śledzenie wskazówek. Zabawa polega na tym, aby przyłapać je na ociąganiu. Nie jest łatwo. Trzeba przez jakiś czas nie zwracać uwagi na tarczę zegara, aby znienacka obrzucić ją uważnym spojrzeniem. Przyłapane na gorącym uczynku wskazówki natychmiast ruszają z kopyta, zupełnie jakby nic się nie stało. Was też nienawidzę, przeżarte na wylot żądzą władzy, przebiegłe sługusy systemu. To przecież przez was ciągle jest za dwadzieścia druga w nocy. I to przez was czekam nie czekając i myślę nie myśląc.
Ciekawe, czy Jezus w ogrodzie oliwnym pomyślał chociaż raz o Marii Magdalenie. Bo że Maria Magdalena myślała o Jezusie - to nie ulega wątpliwości. Ale ona nie musiała zmagać się z całym światem. Pod tym względem Jezus był poetą, czasami tylko nawalał warsztatowo.
Nie ma nic gorszego od miłości w gardłowym języku.
Oczekiwanie na oprawców. Każdy ma takich, na jakich zasłużył.
O wpół do trzeciej zadzwonisz, pijana i szczęśliwa, i drżącym głosem oznajmisz:
- To ja.
Wiem, że to ty.