Pan i Sługa

[Dekaos Dondi]

 

Gdy wierny sługa powrócił z wysokiej góry, ujrzał swego Pana, siedzącego na dużym kamieniu. Pan spojrzał na niego i zapytał z troską w głosie:
–– Widzę sługo, żeś bardzo poraniony. Wiele blizn zdobi  umęczone ciało. A zatem mniemam, iż wypełniłeś moje posłannictwo.
–– Tak Panie. Dołożyłem wszelkich starań,  nie szczędząc wysiłku w  pokonywania przeciwności, a  ból z tym związany, ofiarowałem tobie.
–– Chwała ci za to. A spotkałeś kogoś po drodze?
–– Wielu spotkałem. Też byli strudzeni, tak samo jak ja.
–– Powiedz proszę, czy prowiantu  starczyło?
–– O tak, Panie. Solidnie obdarowałeś, więc starczyło. Dzięki twojej łasce, miałem siły pozwalające dłużej cierpieć dla ciebie. Nie chciałem skończyć jak ten biedak, co tylko leżał i ze słabości nie mógł iść dalej, lub  ten drugi, który  zrządzeniem losu, zwisał z krawędzi nad przepaścią, a wierzchy dłoni miał  strasznie poranione.
–– Naprawdę  doceniam twoje poświęcenie dla mnie,  lecz zanim poruszę kwestię  nagrody,  zadam ci  jeszcze jedno pytanie...