Cicho

[Arsis]

Spójrz, ja tu, ty, gdzie indziej… Ty, gdzieś tam, ty, gdzieśkolwiek, gdzieś…

 

Spójrz, nie ma już nic, albowiem jest tylko nic,

gdzie nic jest w tej właśnie nicości, jedynej

takiej…

 

Nie wiem, dokąd iść, tak jak się idzie

w noc bezkresną, w mrok i chłód.

 

Nie wiem. Już nic nie wiem.

Powiedz mi, czy ty mnie…

Dobrze, jeśli nie chcesz nic mówić, milcz.

 

Milcz w tej ekstazie oczekiwania, w tym bezlitosnym pulsowaniu czasu,

który dudni w żyłach, w głowie i w sercu, i który…

 

Czy

ty

mnie…

 

Nie dostrzegasz mnie,

mrużąc załzawione

od wiatru oczy.

Albo dostrzegasz,

tylko udajesz niewidzenie.

 

Na tych polach zasnutych mgłą ze stogami siana,

z przekrzywionym płotem wokół samotnego domu…

 

Kto

tu

jest?

 

Kto?

 

Opuszczone to wszystko i ciche

tą cichością zagnieżdżoną

w ślepym kącie sanktuarium.

 

Wiesz, ja się

zmieniłem

od tamtego czasu.

 

Jestem jak ten brodaty faun,

co klęczy na brzegu

i przegląda się w spokojnym nurcie rzeki

na podobieństwo  pochylonego, starego drzewa.

 

Dokąd tak idę

w tym zapamiętaniu?

 

Idę, bo szukam, przechodząc przez bramy z mgieł i powietrza.

Zbieram rozrzucone na polu dawne momenty niczym ziarna życiodajnej gleby.

 

Czy

ty

mnie,

powiedz.

 

Czy ty…

 

Przedzieram się przez niepotrzebne nikomu zagaje

W chłodzie, w mroku, w oblepiającej mnie

miękkim całunem wilgoci, jakby pocałunkiem.

 

Szum. Na liściach szmer

padającego deszczu.

Na drodze, na rozmokłej ziemi. Na rozmiękłej…

 

To wciąż szumi, w uszach.

 

Sam już nie wiem,

co jest realnym

spostrzeżeniem rzeczy,

a co fantasmagorią potrójnego wniebowstąpienia we śnie.

 

Sam już

nie wiem.

 

Ale jak mam wiedzieć i co?

 

Kiedy ty, kiedy tak…

 

Czy ty mnie, powiedz.  Czy ty…

 

Widzę zapłakane oczy mojej umarłej już matki,

kiedy idzie polami, kiedy tak idzie serpentyną dróg.

 

Skąd

ten

płacz?

 

Ona wie.

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2023-12-13)