Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Kościół


Rekomendowane odpowiedzi

 

Kościół.

 

Zachował prośby i dziękczynienia.

Patrzy na ludzi ufnie wciąż.

Matczyne lęki, ojcowskie żale tak oczywiste

i te niebiańskie w murach skrywane od lat.

 

Obraz, przed którym ona wciąż stała –

- dziewczyna o oczach Chagall.

Od dziecka tu przychodziła,

modły składała, marzenia miała.

 

Konie w galopie zawsze lubiła.

Mówiła - życia to treść.

O barwne życie w biegu prosiła

po życia ostatni kęs.

 

Jeszcze grosik i ta staruszka, co zapamięta ją świat.

Suknia – mówiła – wiatrem podszyta

wartość życia ma.

I jeszcze chwila… kolejna wiosna, zanim przywoła ją Pan.

 

Kościół wciąż czeka, wrota otwarte,

od wieków dumny ten sam.

Czeka na prośby wiernych w potrzebie.

Dziś może udam się tam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Przeanalizowałem jeszcze raz utwór, nie pod kątem formy, ale treści. Nie podoba mi się, a mogło, zamykanie żali w murach - bo dlaczego miałby nie dotrzeć do nieba?

Zwrotka o treści wydaje się być kpiną, galop koni, łapczywość (nawet jeśli wynika z pośpiechu) i ta nieszczęsna treść czyt, żołądkowa.
Pointa mówiąca może? to po prostu tragedia dla wierzącego, dla niewierzącego czysta kpina.

dla porównania tak ks. Twardowski opisuje Kościół;

 

"O Kościele" „Kościele w którym wypadło mi po raz pierwszy w życiu pić ustami mszę chować się do konfesjonału któremu stale odrastają uszy w którym Matka Najświętsza miała złota koronę i bose nogi w którym obraz świętej Tereski służył latem za plażę dla much drewniały święty Antoni oblazł z habitu ciemny i czysty Kościele w którym zieleniała miedz Zasłaniało sumienie listkiem brzozowym Kolor nieba wyleniał jak szelest smutny jakby jaskółki umiały tylko chodzić Kościele z posadzką od pacierzy wytartą i krzywą gdzie skrzypiały obcasy pluskało korytko wody święconej szczekał zegar jak emerytowany ludożerca z amboną tak prostą że nie sposób było zakryć na niej żadnym kazaniem swej własnej twarzy Kościele przed którym klękał las krzyżodzioby otwierały szyszki łaskotał zajęczy szczaw cieszyło babie lato jak grzech za lekki fikały żaby a każda żaba ma zawsze czkawkę jesienią czerniały coraz mocniej szpaki zimą sikory sypiały na mrozie parafianki rozbierały się ze śniegu gdzie zamykałem Jezusa w tabernakulum zawsze z cząstką czyjegoś płaczu gdzie modliłem się żeby nigdy nie być ważnym”

 

Pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@sam_i_swoi Dziękuję za chęci dobre ale tak chcę i tak zostanie.Amen.Sporo Ks.Twardowskiego kiedyś doczytywała..czasy się zmieniły ja i rzeczywistość.Mój poziom szczęścia osłabł chociaż „ Biedronki” dostrzegam” Bogu Dzięki”( czy sobie?!) nadal..a ostatnio bliżej mi do Ks.Hellera..B.Brożka .J.Stelmacha.Polecam ich książkę Pochwała głupoty.

@Bożena De-Tre Szkice z filozofii głupoty..jakby co.I źaden to pstryczek pod Twoim adresem.Wiedzę masz i dobrzę że nią się dzielisz-:)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Amen powinno być na końcu wypowiedzi. Skoro tak polecasz te pozycje, to co pisali o tytułowym kościele? Jeśli mówisz a to proszę o b. Co do książek wolę fantastykę, z pochwałą głupoty zapoznałem się u Erazma (kwestionowanie doktryn kościelnych), "Gra Endera" w dalszej części opisuje przyszłą rolę kościoła. Pstryczek? nie pochlebiaj sobie :)

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...