Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@duszka Dobry wiersz, przywołuje opamiętanie i wiarę, że lęk podobnie jak ból,

 

nie zawsze musi być czymś negatywnym.

 

Trochę nie zgodzę się z moim przedmówcą i zamianą ‘mnie’ na ‘mi’.

 

Wszystko wyjaśnia bowiem drugi wers:

 

i zostaję w tyle”, co daje wskazówkę, że to życie jest jakby odrębnym bytem,

 

a więc mija w tym przypadku właśnie „mnie”. Ale nie mnie rozstrzygać,

 

bo to już kwestia własnego subiektywnego odbioru czytelnika.

 

Pozdrawiam.

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jakbyś nie tylko wiersz, ale także we mnie czytał :) Właśnie te dwa miejsca nie dawały mi do końca spokoju. Wybrałam "mnie", bo chodziło mi o wyprzedzenie, czy ominięcie "mnie" przez życie i zdawałam sobie sprawę, że "mija" może kojarzyć sie z prze-mijaniem... Ale zdecydowałam jednak zaryzykowac tą "irytację".

Podobnie z "nie". Poczatkowo nie było go w wierszu, ale potem zachciało mi sie dac tą odpowiedź - moja osobistą, licząc się z tym, ze czytelnik może mieć inną. I szanuję to. Jedna i druga mozliwość jest dla mnie dobra, a więc wiersz mógłby być w dwóch wersjach. Dziękuję Ci za zwrócenie mi na to uwagi i budujące słowa. Jedno i drugie doceniam :)

Cieszy mnie Twoja interpretacja i potwierdzenie mojego zamysłu - dziekuję Ci za nie :) Ale i subiektywny odbiór czytelnika dopuszczam i przewiduję, bo lubię "dawać" tą wolność. Pozdrawiam :)

@Monia Dziękuję Ci i miłego wieczoru :)

Edytowane przez duszka (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

...I jest też "po coś" - jesli nie "przerasta" swojego znaczenia... To trudne dla mnie i chyba nie tylko dla mnie. Dlatego powstał ten wiersz. Dziękuję Ci.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Domyślam sie, co masz na myśli i zgadzam się - jest pewien aspekt lęku, pewien jego rodzaj i pewne działanie, które są jakby nam i naszemu życiu" potrzebne. Czyli ten "właściwy" lęk. To spróbowałam zasygnalizować w moim wierszu. Dziękuję Ci i pozdrawiam :)

@Leszczym Dziękuję Ci :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A więc i Ty to znasz - to dobrze :) Chociaż ten lęk nie wydaje się dobry, czy "miły". Ale jednak czemuś dobremu służy. Dla mnie to chyba odrobina "sztuki życia". Dziękuje Ci za refleksję i pozytywny odbiór :) Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Arab, arab... A rap? A para ...
    • @Migrena Migreno, tu znowu widać dokładnie ten sam problem, który wyszedł przy „Upojony zimą”: potężna wyobraźnia + brak hamulca bezpieczeństwa.   Inflacja zachwytu Ten tekst jest jednym długim aktem uwielbienia – od pierwszego do ostatniego wersu mamy „ona = absolut”. Problem w tym, że kiedy każda metafora podbija patos o +10, całość przestaje działać. „łany czasu przesiane przez prapierwotny wiatr”, „świat wraca do wersji testowej”, „trajektoria blasku”, „bioluminescencyjne algi”, „drugi układ krążenia”, „tektoniczna miłość”, „prapierwsze słowo”… Po trzecim takim „levelu boss” czytelnik przestaje cokolwiek czuć – dostaje raczej objawów przesłodzenia. Brak człowieka w człowieku Paradoksalnie – jak na wiersz „dla Niej” – tej „jasnowłosej” tu prawie nie ma. Jest zjawisko kosmiczne, archetyp, pole grawitacyjne, prapoczątek światła, ale nie ma konkretu: żadnego gestu, jednej sytuacji, jednego drobiazgu, który by ją ucieleśnił. W efekcie to nie jest wiersz o dziewczynie, tylko o tym, że podmiot liryczny jest bardzo zakochany we własnym zakochaniu.   Mieszanie rejestrów Bywają fajne zderzenia (np. „wersja testowa świata”), ale tutaj „Stwórca cofający kod rzeczywistości” obok „prapierwotnego wiatru” i „tektonicznej miłości” robi z tekstu trochę slajdy z różnych folderów: mistyka, informatyka, geologia, astrofizyka. Wszystko naraz, bez hierarchii. To nie pogłębia obrazu – to jest kolejny szum. Miejsca naprawdę mocne – i jak je sam podcinasz Są momenty, które broniłyby się świetnie, gdyby dostały od Ciebie odrobinę zaufania: „tęsknota jest jak drugi układ krążenia” – to jest naprawdę dobry obraz, wystarczyłoby go rozwinąć i na nim zbudować strofę, zamiast doklejać natychmiast kolejne ozdobniki. Końcówka z „otwieraniem dłoni” też mogłaby być poruszająca, gdyby nie poprzedzało jej kilkadziesiąt wersów, w których już zdążyłeś ograć cały słownik absolutu.     Gdybym miał to ciąć jako redaktor:   zostawiłbym 30–40% najmocniejszych obrazów, dorzucił 1–2 konkretne, ludzkie sceny (jeden dzień, jeden gest, jedno miejsce), wyrzucił większość „prapierwszych”, „tektonicznych” i „kosmicznych” słówek, które wyglądają efektownie, ale zjadają emocję.     Masz warsztat i słuch do frazy – to widać. Ale dopóki każdą miłość będziesz opisywał jak zderzenie galaktyk w supernowej metafor, efekt będzie bardziej przypominał trailer do superprodukcji niż wiersz, który naprawdę wchodzi pod skórę
    • @hania kluseczka Szacunek i serdecznie pozdrawiam! :-)))    
    • @Amber Niesamowita konstrukcja ta Sahara - notabene uważasz, że gdyby tam mieszkali od zawsze Polacy i cała Afryka Północna mówiła po Polsku, to świat nazywał by Saharę - „Pustynia” ? Wszakże ṣaḥrā' (صَحْرَاء /sˤaħraːʔ/) znaczy tyle co właśnie „pustynia” po arabsku.  Dziękuję za poświęconą chwilę ! 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...