Nad głęboką wodą

[Marcin Sztelak]

Można by wspomnieć o słońcu

lub księżycu 

powoli spadającym w toń,

jednak tylko czerń w różnych odcieniach.

Nawet nie widać 

niknących kręgów aby przypomnieć sobie

o przemijaniu

albo porozmyślać o sensie istnienia.

 

Można jedynie za pomocą dłoni

lewej sprawdzić 

czy prawa jest odpowiednio zaciśnięta

w pięść.

Ewentualnie z wolna przesunąć

po twarzy,

niezbyt dobrze znanej,

chociaż niezaprzeczalnie własnej.

 

Można też głośno wyartykułować

liczne zdania,

co i tak nie zmieni zewnętrza,

a i wewnątrz

wszystko będzie mniej więcej

takie samo.

 

Woda pozostanie wodą, czerń 

zamieni się miejscami z inną czernią.

Prawa ręka opadnie bezwładnie,

z otwartej dłoni wyleci 

ostatnie, 

już zupełnie niepotrzebne, westchnienie.