Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Ewelino... nie ma rady, czas ucieka, ale co tam. Próbujmy łapać ciepło, które gdzieś zawsze

        jest, nawet za chmurami. Dzięki za wejście.

error - erros... koleżanka Twojej żony, nie zdaje sobie sprawy ile traci... :) przecież śmiech

       to zdrowie, a że gdzieś coś zostaje po latach chichrania, trudno... Dzięki.

Wędrowcze... dzięki za wejście i upodobanie strofki z.. kamykami..  :) a tafla wody, owszem,                       marszczy się.

ja_wochen... jak miło, że próbujesz wpisać się komuś, fajnie, że tutaj spodobało się. Dziękuję... :) 

Rafael Marius... starość nie radość... :)  bywa i zależy, co komu w życiu 'wypadnie'.

Corleone... trudno, nie trudno.. nie wiem, no i każdy można poprawiać, oj można.... :)

 

Pozdrawiam Was

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... czyli miałam 'czuja', że wylało się z Ciebie... niepotrzebnie zupełnie.

Przeprosiny przyjęte i chciałabym wierzyć, że był to ostatni raz, taki ton... Pozdrawiam i ja.

 

 

 

 

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

tetu'... baaardzo Ci dziękuję za ten komentarz, bowiem wyłuskałaś wiele niuansów,

które mogą pasować do treści. Broń Boże, niczego do góry nogami nie wywróciłaś, to Twoje czytanie i interpretacja, za którą chylę czoła.
Jak zauważyłaś, można iść dwutorowo, a może nawet więcej... bo w istocie można.
  Skupiłaś się na.. przeźroczysctości.. celowo użyłam tego słowa, żeby nie padło wyświechtane,

w odbicie lustra. Fakt,  rozszerza 'ono' pole interpretacyjne i tutaj wola Czytelnika, którą dróżką zechce pójść, Twoja jest piękna... :)
  Kamienie ze słów, czy ciosy pomiędzy są "czymś zmarszczonym", bo w życiu 'nie leci' gładko.
Obrus - a miałam - na stole zgniata się obrus - ale w ostatniej chwili zmieniłam na -

więdnące kwiaty - to też życie.
  W pierwszej jest masa sztuczności, dobrze czujesz... osobiście nie cierpię galerii, kilometry powierzchni i tłum (niebawem będzie) 'brodzący' w pogoni za czymś.. mało istotnym, podmiotowym.
   A młodzi, młodość ma swoje 'prawa', jasne... ale czasem kiwam sobie głową na ich

zachowanie na ulicy.   Tytuł jest dosłowny ale.. ma drugie denko, co widzisz i Ty.

Raz jeszcze bardzo Ci dziękuję.

 

 

Natuskaa... może nie aż tak, że każdy co innego czuje... ;) ale Twoje spostrzeżenia także bardzo ciekawe.  Człowiek z biegiem lat, zaczyna coraz bardziej dostrzegać ulotność życia i jego przemijanie, to tak poza tematem troszkę.  Dziękuję Ci za zatrzymanie.

 

Iwonaroma.. bym Cię 'zgubiła'... ano wichry, gdzie okiem nie spojrzeć. Dzięki.

 

 Drogie Panie, pozdrawiam.

 

 

 

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
  • 2 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Jacek_Suchowicz Jacku, doszywam rymowane falbanki, czy tam koronki, jak kto woli - żeby były w moim guście :) @Jacek_Suchowicz

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      No, to ja myślę, że jesteśmy dogadani - wiesz w jakiej sprawie?
    • wiersz oparty o anegdotę starą jak świat jeszcze dziadek to opowiadał  ale ujęty ładnie   nie wierz wszystkiemu co napisane  a co mówione dokładnie filtruj naucz się myśleć mieć własne zdanie a cię nie spodka już żadna przykrosć :)))
    • @Berenika97 Ojej, aż mi teraz trochę głupio za tę ‘głupawkę’. Ale może faktycznie coś między wersami tam zostało. Dzięki Ci ogromne! 
    • kap kap kapie deszczyk   fajnie uroczo na wdzianku szeleści        za kołnierzem kolejna kropla więcej i więcej aż sucha nitka zupełnie zmokła      słoneczko trochę kuka biedne przez śliczne chmurki a gdzie tam ciemne     na drzewach liście naderwane tęsknią szybują na ziemię wolniutko lub prędko   a nawet przedziwnie   to słota jesień zaprasza ślicznie   szumią szeleszczą różnym kolorem że kiedyś powrócą te same lecz nowe     lecz jeden w ciemię z łoskotem mnie walnął moknę na deszczu a jednak warto     bo chociaż mam guza na przyrodę myśli nie wkurzam no może trochę gdy błota do izby niebawem naniosę   lecz póki co moknę chętnie i przemokniętą tańczę piosenkę    tak przeuroczo wokół szaro aż wirowania ciągle za mało wesoła żwawa plucha strumyczki tulą skarpetki w butach    no klawo muszę przyznać cud widoczkami wilgotnym rytmem umysł użyźniać    jesień słota złota    co za różnica   tańczę chłonę i się zachwycam
    • @Berenika97 Berenika masz niesamowitą umiejętność łączenia faktów historycznych z ludzkim doświadczeniem. Twoje pisanie nie jest suchą rekonstrukcją przeszłości, tylko głęboko emocjonalną, osobistą opowieścią, która pokazuje, jak historia rezonuje w ludziach dziś  i jak bardzo wciąż potrafi dzielić lub zbliżać.   Trzecia część opowiadania pogłębia emocjonalne napięcie między bohaterami, a zarazem podnosi stawkę całej historii. Tu już nie chodzi tylko o przypadkowe spotkanie Niemca i Polki, to zderzenie dwóch pamięci, dwóch rodzinnych ran i dwóch wersji historii. Z dużą empatią oddajesz rozdarcie Moniki - jej reakcja nie jest przesadzona, ale bardzo ludzka. Widać, że pamięć o przeszłości wciąż żyje w niej głęboko, być może nawet głębiej, niż wcześniej zdawała sobie sprawę. Z kolei Wolfgang - wyciszony, uważny, choć może nie do końca świadomy ciężaru, jaki jego historia niesie dla kogoś z Polski.  To świetnie prowadzony tekst - z wyczuciem historii, ale i dużą delikatnością wobec emocji. Jeśli będzie kolejna część, z przyjemnością przeczytam.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...