ktoś złoży kwiaty

[Kasia Koziorowska]

zagmatwane są złudzenia

które wypełniają szczelnie zakątki

mojego uśmiechu

zagubione są sny

gromadzące się pod opadającymi

powiekami

 

jutro nie zalicza się

do miejscowego kalendarza

nie współgra z marazmem

przepełniającym czas

 

chodź

poczuj na sercu

delikatność mojego oddechu

poczuj tę martwotę

jakiej wciąż się przeciwstawiasz

samotność zmieszana

z oddaleniem przywodzi na myśl

tęsknotę

przez którą nie potrafię

zgodnie kochać

 

no przyjdź

do moich cichych imaginacji

wtul się w oddech

przytknij serce do duszy

moje myśli usiłują poderwać się

do lotu

ale zapominają

obawiam się nieba

 

pragnę zapłakać tak

aby zrozumiał mnie niedokończony świat

chciałabym uwolnić się

od pamięci twoich wędrówek

w głąb zmierzchu

od wspomnienia teraźniejszości

z którą mogłabym zamienić się

na ciała

 

pewnego razu pęknie we mnie

nocne niebo

ktoś złoży kwiaty u wezgłowia kołyski

 

zrozumiem

nigdy mi się to nie wydawało

[duszka]

@Kasia Koziorowska Umieramy "niedokończeni" w "niedokończonym" świecie, a zyjemy z tęsknotą za naszym i jego spełnieniem... To odcztuję w pięknie Twoich wymownych metafor. Odkryłam jednak w sobie pociszenie, którym chciałabym się podzielić - że możemy poczuć tego spełnienia realny przedsmak. :) Pozdrawiam :)

 

 

Edytowane 9 Listopada 2023 przez duszka (wyświetl historię edycji)