Oczekiwanie

[Arsis]

Jestem tutaj. Jestem tu… Gdzież ty? Mów do mnie. Nie milcz! Mów. Pełna tej miłości, która,

którą…

 

… której…

 

W kaskadzie blasku, w migoczących prześwitach na liściach wierzby, kasztanu…

 

Mów do mnie. Nie milcz! Mów…

 

Jesteś i milczysz, mając kamienne usta zimnego posągu.

Milcząc jak przedmiot,

jak popiersie w zapomnianym muzeum czasu.

 

W którym słychać ciche trzaski rozsychającej się,

ułożonej w jodłę dębowej klepki o zwietrzałym zapachu woskowej pasty.

 

Jestem tutaj i czekam.

W samotności,

w przedpokoju…

 

W pokoju pełnym pomarańczowego światła.

W tym właśnie, w którym umarła przed laty moja matka,

patrząca teraz oczodołami zasklepionymi ziemią spod lastrykowej płyty zimnego grobu.

 

*

 

Za oknami szum zielonych liści

spętanych jakimś przesileniem,

szeptem liściowego bożka.

 

I ta łuna nadciągającego zmierzchu, co mami i kusi

tęsknotą, melancholią, smutkiem…

 

W którymś ostatnim dniu lata

na ścieżce, na asfalcie parkowej alei…

 

Pośród stąpań,

chrzęstu kamieni.

 

Czy mnie

słyszysz?

 

Ja słyszę i czekam,

płynąc powietrzem w przezroczystej aureoli nieba.

 

Czy ty mnie…

Powiedz, czy mnie…

 

Ja —

tak.

 

Ja —

wiem.

 

Ja —

czuję…

 

W koegzystencji szeptów i cieni,

co wydłużają się

pod wieczór,

przerastając drzewo.

 

W nieostrej widzialności kształtów. Tam, nad łąkami w awangardzie snów.

 

Płynących

jak dym

nad ziemią…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2023-11-05)