Lord Byron - Pieśń dla Luddytów (Song for the Luddites)

[Andrzej P. Zajączkowski]

I.

Jak za morzem synowie Swobody

Swą wolność kupili, niedrogo, krwią,

I my, chłopcy, tak i my

W walce zginiemy, lub wolni będziemy

I prócz Króla Ludda, niech królowie mrą!

 

II.

Gdy nasza sieć będzie już spleciona

A czółenka zamienione na miecze,

Opadnie płachta zarzucona

Na despotę gdy skona,

I zabarwi ją jucha co z niego ciecze.

 

III.

Choć czarna jak w jego sercu osad

Bo żyły mu wypełniał brud,

To jednak jest rosa

Od niej wzrośnie pod niebiosa

Drzewo Wolności, które zasadził Ludd!

 

Od tłumacza: Luddyci - dopiero teraz, w cieniu sztucznych inteligencji, zaczynam ich lepiej rozumieć.

A Byron, jak widać - o ile akurat nie wzdychał do nadobnej niewiasty - potrafił piórem dziabnąć.   

I Lord Byron (1816):

 

I.

As the Liberty lads o’er the sea

Bought their freedom, and cheaply, with blood,

So we, boys, we

Will die fighting, or live free,

And down with all kings but King Ludd!

 

II.

When the web that we weave is complete,

And the shuttle exchanged for the sword,

We will fling the winding sheet

O’er the despot at our feet,

And dye it deep in the gore he has pour’d.

 

III.

Though black as his heart its hue,

Since his veins are corrupted to mud,

Yet this is the dew

Which the tree shall renew

Of Liberty, planted by Ludd!