Czarno na czarnym

[Marcin Sztelak]

 

Jeśli kierowca autobusu miejskiego

posiada duszę nieśmiertelną, napędzaną

czystą energią solarną,

czy mogę udać się w podróż nie zasłaniając

także oczu naznaczonych czerwienią?

 

Nie twierdzę, że piekieł, bo to nie do wiary,

ale kilku nieprzespanych nocy,

tu bezczelnie skłamię, 

z powodu poetyckich ciągot.

 

Jednak jedziemy,

kierowca nawet uśmiechnięty,

zwieszam głowę.

Chciałbym powiedzieć zawstydzony,

jednak zwyczajnie zasnąłem.

Ukołysany równą jazdą,

ponownie nie do wiary – centrum miasta.

Zresztą jakie to miasto, zlepek

kilkudziesięciu ulic umiejscowionych

w jakimś tam schemacie.

 

Szarpnęło, chyba czerwone światło,

od kiedy zaczęła się wczesna demencja

z trudem odróżniam barwy, szczególnie podstawowe.

Nie mając pewności wysiadam na nieswoim przystanku.

Autobus odjeżdża, oczy pieką,

z trudem łapię powietrze próbując go dogonić.

Prawdopodobnie znowu 

 

nie skasowałem biletu.

Edytowane 3 Listopada 2023 przez Marcin Sztelak (wyświetl historię edycji)