Fazowanie

[Marcin Sztelak]

Nocami obcinam fragmenty nieznanego

wszechświata.

Prawowierni krzyczą: grzech,

mimo że to tylko zabawa 

w podchody.

 

Rano, ze spokojem godnym lepszej sprawy,

zjadam śniadanie. Chleb przekładany

chlebem powszednim.

Obrazoburczo zapijając kawą, w filiżance

podobno pamiętającej lepsze.

 

Pomiędzy ustami a brzegiem, 

dziś wyszczerbionym jak czas leniwie 

spędzany na nieprzechodzeniu na stronę,

w domniemaniu drugą.

 

Zresztą słońce zawsze oślepia,

szczególnie przy pełnym zachmurzeniu.

Ciemne okulary nieprzyzwojcie pojaśniały

podczas zaćmienia księżyca.

 

To i tylko to jest oburzające, reszta

nawet nie milczeniem.

Chociaż te nocne fragmenty

więzną w przełyku. Jednak grzesznie

nieprzygotowanym na konsekwencje.