Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

narysuję tęczę wielobarwną

na obrazie naszego życia - 

monotonią szarego 

narysuję tęczę jak ogień

jaskrawą 

i patrzyć będę 

aż policzki w zdumieniu

to ci zbledną 

to nagle poczerwienieją  

i wtedy w euforii spłonę

wraz z naszym obrazem 

i moje warkocze jak słońce złote

też spłoną...

posiwieją z czasem

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Gdy się ktoś urodzi w patologicznej rodzinie to już na starcie ma pecha bez żadnego myślenia.

 

A dalej to już trudno powiedzieć dlaczego tak jest.

Niektórzy myślą całkiem prawidłowo, a pomimo tego fortuna patrzy na nich złym okiem.

Choć faktycznie bywa i tak jak piszesz, że błędy w myśleniu są autorem scenariusza zmarnowanego życia.

Opublikowano

@Rafael Marius historia zna przypadki, gdy człowiek wychowujący się w trudnych warunkach wychodzi na prostą i osiąga sukces, przy czym pisząc sukces mam na myśli szerokie spektrum różnego rodzaju powodzeń, które człowieka spotykają, na które zresztą sam zapracował. 

Jednak jestem za tym, że czynniki zewnętrzne nie są kluczowym determinantem naszego życia, są oczywiście ważne i ciężko je pominąć, ale jednak wg mnie kluczowe jest myślenie o problemach a nie same problemy. 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nagłaśniane przez media w służbie kapitalizmu dla podtrzymania amerykańskiego mitu self-made-man`e. A prawdy lepiej szukać na oddziałach psychiatrycznych. Takich pechowców jak tam, to się nigdzie nie znajdzie.

 

U zdrowych ludzi może i tak, choć też by się trochę wyjątków znalazło.

Ale u osób z zaburzeniami psychicznymi to już tak nie jest. To zresztą chyba są najbardziej nieszczęśliwi ludzie, tak statystycznie, bo rzecz jasna i tu są wyjątki, o których jak zwykle głośno.

 

W każdym kraju jest 1% schizofreników. Nigdy nie wiadomo na kogo wypadnie.

Nie ma przeproś na całym globie tak samo, niezależnie od wszystkich czynników.

 

 

Opublikowano

Monotonię niekiedy szarego życia trzeba w pewien sposób sobie ubarwiać,bo jak tego nie zrobimy to niestety,ale będziemy tkwić ciągle w smutku.Takie "kolory" dają w jakiś sposób nadzieję pozdro;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Gosława piękna liryka pejzażowa z nutą straty. Cudownie napisane.
    • nie dziękuj , bo na drugi raz nie dam :))
    • @Alicja_Wysocka to ja dziękuję:)     @Gosława Gosławo. Dziękuję Ci za tak trafny i pełen wyczucia komentarz. Masz rację – mentalnie wciąż jestem gdzieś pomiędzy dadaistyczną rewoltą a beatnikowym szeptem przy ognisku. W czasach nylonowych koszul i Radia Luxemburg, dżinsów noszonych do bólu, aż stawały się drugą skórą. W czasach, gdy słowo potrafiło rozcinać jak brzytwa, a wiersz był manifestem, nie "kontentem". Gdy artyści nie robili zdjęć swojego lunchu, tylko rzucali światu w twarz własne sumienie. To były czasy nonkonformizmu – piękne w swojej nieporadności, niebezpieczne w swojej wolności. Filmy, poezja, literatura – rodziły się z buntu, z głodu sensu, z wściekłości na system i z miłości do człowieka. A dziś? Dziś króluje zimny "piksel niebieskie oczko”. Świat patrzy, ale nie widzi. Ludzie nie czytają – ludzie przesuwają. Wiersz to tylko zakładka w przeglądarce. Następna. Następna. Następna. A przecież mogłoby być inaczej. Wyobrażam sobie mężczyznę pochylonego nad twarzą kobiety. Ich usta spotykają się nie dlatego, że telefon się wygasił, tylko dlatego, że serca zadrżały. Pocałunek z miłości – nie z algorytmu. Chwila, której nie da się przesunąć palcem. Czekam na rewolucję. Intelektualną, cielesną, duchową. Ale coraz częściej czuję, że bunt stał się memem, a wolność – funkcją premium. I może właśnie dlatego poezja musi być dziś jak nóż. Ostry, błyszczący, gotowy przeciąć ciszę. Bo kto milczy – ten umiera w wersji cichej. A ja chcę krzyczeć, dopóki jeszcze ktoś słyszy. Jeżeli tak się nie stanie, zgniecie nas sztuczna inteligencja. Nie będzie naszych wierszy. Będą wiersze z AI. I konkursy -- który generator sprawniejszy, szybszy, genialniejszy.     Chciałbym wrócić do czasów swojej młodości ale.....dzisiaj to już możliwe tylko wierszami.   Bardzo Gosławo dziękuję.       @Leszczym bardzo dziękuję za "podzielam powyższą opinię". To dla mnie ważna sprawa :)       @Berenika97 Bereniko. Jeżeli miałabyś kłopoty z zaśnięciem to ja..... Zrobiłbym sobie wianek z Twoich czerwonych róż, włożyłbym go sobie na głowę i siedząc przy Twoim łóżku nuciłbym Ci kołysanki, przygrywając na niewielkim bębenku który posiadam :)   Bardzo Bereniko dziękuję :)
    • @Łukasz Jasiński @Łukasz JasińskiŁukaszu ,ufam , że  masz rację. Sylabotoniczność ? Trudno mi to wymówić . Jestem prostaczkom w śród osób którzy o poezji coś wiedzą i ją tworzą. Piszę, gdy wzbiorą uczucia .   Ważniejsza jest dla mnie treść niż forma. Cieszą mnie jednak konstruktywne podpowiedzi. Za które dziękuję. Za kilka godzin podzielę się z wami jeszcze jednym utworem który dzisiaj napisałem . Jestem ciekawy opinii. I tu chyba moja przygoda z tym portalem się skończy.    Dziękuję ;)    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...