Pierwsza wieczerza

[Marcin Sztelak]

Od samego świtu z zapałem godnym

stosów stawiali pomniki.

Z błota, w równych proporcjach z krwią

pierwszą i ostatnią kroplą

potu, wylanego w piędź ziemi.

 

Mocno zaciśniętą w zgrabiałych palcach,

podobno przypadkowo, odrąbanej dłoni.

Prawej lub lewej, przecież sprawiedliwie

nie znaczy po równo, a według zasług.

 

W końcu zasiedli u stołu, umęczeni

znojem wbijali iskrzące się oczy w pusty

blat nierównego stołu. Jednak kolacji nie było,

właśnie świtało. Pora do pracy.

 

Ostatecznie wciąż pozostało tak wiele roboty,

a tak niewiele czasu. Mocno ograniczonego,

zaledwie do wieczności.