Zgłoś

@KOBIETA Dziękuję.

Wśród bruzd historii, gdzie świt się przeciera, rosły ich głosy jak drzewa nadziei — ktoś z piórem jak skrzydłem przekraczał nieszczęścia, ktoś w ciszy dopalał ostatnie marzenia.   Kochanowski pierwszy rozświetlał mrok, gdy ból ojcostwa stawał się modlitwą ziemi; Mickiewicz unosił naród jak wiatr sztandary, prowadząc dusze tam, gdzie wolność nie zasypia.   Słowacki niósł ogień, co palił wątpliwości, a Norwid uczył, że piękno kosztuje samotność. Miłosz szukał prawdy na mapach sumienia, Szymborska składała wszechświat z jednego pyłu słowa "być"   Tuwin — w śmiechu i zadumie — kręcił światem jak karuzelą zdziwienia, zwykłą codzienność zamieniając w cud, który trwa do ostatniej kropki.   Ich strofy — żywe, wiecznotrwałe — przepisały los narodu na ton serca. Niosły Polskę w dłoniach jak płomień, co nie gaśnie, dopóki ktoś czuwa.   Dziś pochylamy czoła nad każdym wersem, który ocalił choć jedną chwilę człowieczeństwa. Bo poeta nie znika, gdy gasną jego oddechy — poeta trwa, dopóki drży w nas choć jedna nuta jego słów.   A my — spadkobiercy ich świateł — idziemy dalej, ścieżką między dźwiękiem a milczeniem, niosąc w sobie tę starą prawdę: że słowo może unieść świat, jeśli wypowie je serce.

@Adler Bardzo, ale to bardzo udany wiersz. Merytorycznie, ciekawe metafory, dobrze językowo sformułowany, no naprawdę na mój ogląd bardzo się udał ten tekst. 

@Natuskaa Niestety dużo jest racji w tym tekście ://

@Dariusz Sokołowski Forma... owszem, ciekawa, zatrzymała, bo i też posłużyłeś się słowem, jak rasowy szermierz tnący przestrzeń według finezyjnej trajektorii :) Cóż z tego, kiedy to trochę o niczym... wydestylowane z tego, co już destylatem jest "z niczego". To trochę taki wiersz udający głębię. Stylistycznie poprawny, nawet gładki, taki trochę autoterapeutyczny - ale jak balon: dmuchniesz, a środek? Bez urazy, to nie zarzut, takie po prostu mam odczucia, a te - jeżeli już są - to chyba jednak sukces :)