milimetr za milimetrem czas sunie

[Joe VVhite]

Leżało światło na domach
milimetr za milimetrem
czas sunął na dno pamięci
Ludzie spali pożądliwie
Śnieg spadł na usta kobiet
burza schowała się za blokiem

a on
pachniał dzieckiem
Po raz pierwszy leżał
Na nagiej jego kobiecie
Przed nimi świat otwarty
mógł jeśc jej szyje i biust
a ona
po raz pierwszy dotykała
materialnej prawdy lekko
palcem go badała i wąchała by sprawdzić
czy naprawde jest
a był

Gotowy do sprzeczności zamysłów

kazała mu na siebie patrzeć
przecież niezamknął nawet na chwile oczu
myślał

a moze by tak
Po raz pierwszy uszanować mistrza
Boga za tą melodię serc?

Światło padało im na dno niebieskich oczu
Jego bardziej przejrzyste
Jej jak półksiężyce

By został

Światło padało co chwila wyżej

A może jednak
lepiej uszanować mistrza
za biel
spotkania