Wstęga

[koralinek]

Utkana wstęga już rozłożona w notatniku,

Na zdjęciach, stronach pełnych skreśleń

I choć słowa toną w cieple, barwy krzyku,

Skądinąd – brakuje dookreśleń.

 

Zwija się do spoczynku, a senne promienie

Przez poduszki z zardzewiałych papierków

Rzucają coraz dłuższe cienie

Na osiedla, zastygające pola skwerków.

 

W końcu urywa się, mgłą z wolna zachodzi,

A do końcówki mówię – „trwaj, nie uciekaj…”;

W chłodniejszym powiewie westchnienie moje brodzi,

Słowa płyną i gasną – „stój”, „poczekaj”…

 

Zamknięta w znaku, pikselu – nieodgadniona

Dla innych kolekcjonerów tego czasu.

Dniem się śmiejąca, wonna, wyśniona,

Opina już kawałek tkanego w sercu szałasu.

15 IX 2023

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[viola arvensis]

@koralinek intrygujące i bardzo ładne.

[koralinek]

@viola arvensis a dziekuję

[Rafael Marius]

@koralinek

Tajemniczo dzisiaj, a nawet romantycznie.

[koralinek]

@Rafael Marius szczerze, wyszło bardziej tajemniczo niż było to zamierzone xd
choć może powiększy ilość potencjalnych interpretacji