pesymista

[koralinek]

urodzony pesymista

optymizmu ekstermista

powątpiewacz urodzaju

życia w swoim małym kraju

 

dom z szarości kłębów dymu

życie mieli zastęp młynów

wciąż patrzących w przyszłość ciasną

gdzie już nic nie jest tak jasne

 

place zabaw wiecznie smutne

pamięć starła gdzieś okrutnie

te wspomnienia z dawnych lat

już zapomniał o nim świat

 

patrzy w niebo pesymista

na tę ziemię nieojczystą

wzdycha roni łzę bezwonną

wobec losu tak bezbronną

12 VII 2023

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[duszka]

@koralinek Pesymizm prowadzący do bezradności wobec życia... Poruszające. Choć nie wydaje mi się, że można być pesymistą od urodzenia, ze raczej jest o cecha później nabyta. Dlatego może jednak można do optymizmu i realizmu wrócić - spojrzeć daleko za siebie i odnaleźć go  tam, gdzie jeszcze był. Pomimo trudnych warunków. Pozdrawiam :)

[Rafael Marius]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Plac zabaw na moim osiedlu faktycznie teraz smutny, bo większość dzieci, mam, babć jest z Ukrainy, a im nie do śmiechu.

A te nieliczne polskie też jakieś markotne.

To już nie te czasy, gdy na podwórkach słychać było śmiech.

 

 

Edytowane 3 Września 2023 przez Rafael Marius (wyświetl historię edycji)

[koralinek]

@duszka w sumie rzeczywiście pesymizm jest raczej kwestią wyboru niżeli odgórnego zarządzenia, choć i bywają jednostki bardziej na to podatne. Może zwrot ku pozytywnej przeszłości jest jakimś rozwiązaniem, co może być i świadomą zmianą orientacji temporalnej – z przeszłości negatywnej do pozytywnej, spoglądając na wzmacniające doświadczenia budujące teraźniejsze "ja". Taki pesymista, zwracając się ku przeszłości, widzi w niej brak podstaw do światłej przyszłości i nawet przyzwoitej teraźniejszości, do tego czując niemoc wobec życia, co wygląda na odsuwanie odpowiedzialności za nie. Może nawet mylnie twierdzi, że się taki po prostu urodził.