Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Najbardziej niezwykła

Anka_Kowalczyk
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Anka_Kowalczyk

Anka_Kowalczyk

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Chciałabym tak śmierć zrozumieć,
by jej się więcej nie bać.
Wiedzieć, że będzie ciemno
i będzie bolało,
a jednak wiedzieć coś jeszcze.

Otrzymać dwie sekundy
na uśmiech.
Uśmiech człowieka,
który wie dokąd zmierza.

Jeżeli ma przyjść,
niech będzie cicha,
jak spacer gołębia
po tramwajowych szynach.

Niech będzie zwinna, sprytna
i trochę zasadnicza,
ale rozumna.

Śmierć nie nosi kosy na ramieniu.
Musi mieć wolne ręce,
by mnie nimi objąć.

Ona się nie czerwieni.
Ona się nie wstydzi
i nie boi się.

Przecież przysłał ją Ten, Który Jest.

Śmierć jest najbardziej niezwykła
ze wszystkiego, co się nam zdarzy w życiu.

11 listopada 2001 r.

magda

magda

Opublikowano
Opublikowano

No fakt, że Halinka Poświatowska pisała o tym lepiej. A że nie kazdemu dane być Poswiatowską...? Cóż. Rozumiem doskonale dlaczego ten wiersz powstał i kibicuję dalszym rozmyślaniom w kierunku oswojenia tej strony ksieżyca. A nad wyrażaniem przemyśleń w formie poetyckiej po prostu należy popracować jak nad każdym porządnym narzędziem komunikacji międzyludzkiej. Jeżeli, oczywiście zamiarem jest utrzymanie pewnego pułapu, bo jestem również zwolennikiem pisania dla samej uciechy tworzenia, a komu nie w smak ten niech trzyma się z dala :) Wybór należy do Ciebie :)
pozdrawiam
m.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Nela
      Tam gdzie gasną nasze cienie

      Przez Nela · Opublikowano

      Wszystko jebło. Nie runęło – roztrzaskało się na milion kawałków, a ja zostałam w epicentrum chaosu, zalana ogniem własnej pustki, lodem, który wbija się w kości.   Cisza krzyczy. Każdy oddech wbija się w płuca jak tysiące ostrzy. Każda myśl, każde wspomnienie, każdy cień – rozrywa serce na kawałki, które nie chcą się już złożyć.   To była miłość. Cała, prawdziwa, dzika i pełna nadziei. Oddałam wszystko, co miałam, serce, które biło dla Ciebie, każdą cząstkę siebie, każdy uśmiech, każdą noc, każdy dzień.   A Ty odszedłeś. Nie było ostrzeżenia, nie było słowa. Tylko pustka, która zalała wszystko, co kiedyś miało sens. Świat stracił kolory, dotyk, smak – została tylko dziura, w której kiedyś mieszkała miłość.   Moje oczy patrzą w nicość, szukają ciebie w odbiciach, w cieniu, w każdej drobnej rzeczy. Dusza pali się od środka, rozrywa mnie chaos uczuć, które nie mają gdzie uciec.   Każdy ruch, każdy oddech, każdy dźwięk jest ciężarem, który miażdży ciało i serce. Wszystko, co kochałam, co dawało poczucie bezpieczeństwa, rozprysło się nagle, zostawiając tylko ból i tęsknotę.   Próbuję oddychać, próbuję iść dalej, ale pustka jest oceanem, który wlewa się do płuc, zalewa serce, kruszy każdy krok, ciągle przypomina, że to, co kochałam całym sercem, już nie wróci.   Wspomnienia wracają i szarpią mnie wciąż. Nie mogę ich odrzucić, nie mogę ich wymazać. Każdy uśmiech, każdy dotyk, każdy wspólny moment – wszystko wbija się we mnie i pali od środka.   Już wiem, że nic nie będzie takie samo. Nic nie wypełni pustki, która została po miłości, która była całym moim światem, która dawała sens i nadzieję, a teraz pozostaje tylko echo w sercu.   Ból we mnie nie jest cichy. Nie jest mały. Jest jak tsunami ognia i lodu, zalewające wszystko, co kochałam, co dawało choć cień poczucia bezpieczeństwa.   To nie mija. Jest we mnie w każdej komórce, w każdym oddechu, ciągle szarpie, pali, wypełnia chaos, ciągle przypomina, że wszystko, co kochałam całym sercem, roztrzaskało się w proch i pył.   I mimo że nic nie mogę zmienić, ciągle próbuję istnieć wśród ruin, ciągle próbuję znaleźć choćby ścieżkę, która pozwoli przetrwać kolejny oddech, bo nawet w tej pustce, ta miłość, choć utracona, wciąż mnie definiuje, wciąż mnie kształtuje, wciąż mnie boli.
    • JWF
      tylko walizka (tanka)

      Przez JWF · Opublikowano

      tylko walizka terkocze mi znajomo w tym obcym mieście szczerbatymi frontami kpią nawet kamienice
    • JWF
      pochłonięty urokiem

      Przez JWF · Opublikowano

      @Berenika97 Dzięki!
    • JWF
      HODL

      Przez JWF · Opublikowano

      @Jacek_Suchowicz Dziękuję pięknie :)
    • Starzec
      Na słowo honoru

      Przez Starzec · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Mi się skojarzyło z cyberbullyingiem :) tym niewspółczesnym :) Pozdrawiam:)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...