Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

,, Na wieki będę sławił 

łaski Pana ,, Psalm 89 

 

dałeś mi Panie życie 

nie jestem na ziemi 

z przypadku 

 

swoimi ustami będę 

Cię zawsze chwalił 

uwielbiając Ciebie i Maryję 

Matkę Twoją i naszą 

 

przez nią otrzymujemy łaski 

 

moje życie to nie Iluzja 

układanka atomów 

moje ciało jest 

mieszkaniem duszy 

to ona Cię wychwala 

to ona mnie prowadzi 

do Ciebie 

 

dziękuję Ci za łaski 

jakimi mnie obdarzasz 

na mojej drodze pełnej upadków 

bywałem daleko od Ciebie 

ale nigdy nie zwątpiłem 

i już Cię nie opuszczę 

 

Jezu ufam Tobie 

 

6.2023 andrew 

Niedziela, dzień Pański 

Edytowane przez andrew (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

@andrew Słowa opisujące silną wiarę... Jednak zatrzymują i przekonuja mnie te mniej wygórowane i "utarte". Pozwól, że wyróżnię je:

 

 

nie jestem na ziemi 

z przypadku 

(...)

 moje życie to nie Iluzja 

układanka atomów 

moje ciało jest 

mieszkaniem duszy 

(...)

to ona mnie prowadzi 

do Ciebie 

(...)

na mojej drodze pełnej upadków 

bywałem daleko od Ciebie 

ale nigdy nie zwątpiłem 

(...)

 

Skierowane ku Bogu osobiste zapewnenia i podziękowania wynikają według mnie z tych fragmentów, "budzą" się samoczynnie i w domyśle. Pozdrawiam :)

 

 

Edytowane przez duszka (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @marekg czytając Twoje wiersze próbuję " złapać myśli" , które wplecione są w wersy, ale są one takie eteryczne, delikatne, wręcz nieuchwytne...Lubię jednak wnikać w ten wyjątkowy świat, gdzie przenikają się ludzkie cechy charakteru z otoczeniem, nadając właśnie przedmiotom rożne emocje. Latarnia, która spala się ze wstydu obnaża doskonale  ludzkie słabości...Bardziej ujmująco i magicznie nie możnaby tego wyrazić...Dla mnie to poezja z górnej półki! Pozdrawiam :)
    • @Radosław czas jest dla nas nieubłagalny. On nigdy nie zostawia reszty, jedyne co zostawia to niedosyt po utraconych chwilach...Powiedziałabym, że jest wręcz bezlitosny...Gratuluję miniatury, jest bardzo udana moim skromnym zdaniem. Pozdr:)
    • @Alixx22 ten szept wiatru przedstawiony w wierszu przenika niepokojem do szpiku kości. To " zawodzenie wśród sosen" jest tak obrazowe, że i ja je słyszę...A " krzyk nasączony szeptem cienia" jest niebanalną metaforą osamotnienia podmiotu lirycznego. Innymi słowy ten wiersz to tzw. moje klimaty. Pozdr:)
    • @Waldemar_Talar_Talar ciekawy wiersz z motywem dwóch scen. Tylko tak sobie rozmyślam, że scena to i może nawet jest jedna tylko jej wygląd ulega niekiedy zmianie , no i role różne w życiu przybieramy. Druga kwestią wartą reflekji jest także stwierdzenie na końcu weru, traktujące o tym , że człowiek  nauczył się grać rolę...Chyba nie zawsze umiemy te role zagrać, niekiedy potrzebujemy wsparcia innych ludzi. Ile razy popełniamy przecież błędy co mogłoby sugierować, że jednak nie do końca umiemy właściwie tę rolę odegrać...Interesujący jest Twój wiersz, lubię właśnie takie, które pozostawiają tyle wolnej przestrzeni do interpretacji! Pozdrawiam!
    • @Leszczym tylko byś powiedział inaczej

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...