Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Artysta - piękna nazwa dla bezrobotnego

Giorgio Alani
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Giorgio Alani

Giorgio Alani

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Jak co dzień siedzi i coś gryzmoli
Zapatrzony w Tolkiena 
Mówi, że mógłby to robić do woli
Chyba, że przejdzie mu wena 

 

Strona po stronie się zapełniają 
Czyżby wybitne dzieło?
Lecz zaraz, zaraz; coś tu nie gra
Gdzie fabułę wcięło?

 

"Chleba z tego nie będzie"
Pomyślał sobie
(i szczerze mówiąc, nie był w błędzie)
"Nie samym zasiłkiem żyje człowiek"
Jak mawiał starożytny mędrzec 

 

Roboty szukać nie chciał wcale 
Choć żona mu kazała
Co nie powinno dziwić
Dwójka dzieci do utrzymania 
(a ona kokosów nie zarabiała)

 

Co było dalej?
Sam nie wiem
Lecz główna myśl jest taka
Bycie artystą 
To nie jest żadna praca.
 

Edytowane przez Giorgio Alani (wyświetl historię edycji)
4
chlopiec

chlopiec

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

@Giorgio Alani @Rafael Marius
Człowiek nie żyje po to, żeby pracować, a! Chyba, że przeniesiemy się do Kraju nad Wisłą, w którym anarchia rynku pracy, opiewana przez samokowali sobiedajności, skutecznie już od wielu lat niszczy więzi społeczne, wraz z atrapą polityki społecznej rządu.

Strona po stronie się zapełniają 
Czyżby wybitne dzieło?
Lecz zaraz, zaraz; coś tu nie gra
Gdzie fabułę wcięło?

W tej strofce jest błąd logiczny, przeciez fabuła w utworze jest zawsze. A, no dobra, też nie zawsze. Odczepiam się.

"Nie samym zasiłkiem żyje człowiek" - oczywiście. Ludzie, którzy pobierają świadczenia społeczne, dorabiają zazwyczaj na boku, jesli mogą? Dlaczego? Otóż, ponieważ zasiłki i ich progi nie były waloryzowane od... bo ja wiem, 2008? albo 2011. Jeden wuj - to doskonale pokazuje, gdzie mamy tych ludzi.
Linijkę odczytuję jako jakąś przewrotną złośliwość, ukazanie człowieka bezrobotnego jako zadowolonego z siebie lenia, który prócz tego zasiłku, pobrałby sobie jeszcze świadczenie bycia spełnionym pisarzem i jeszcze zasiłek zadowolenia z siebie. A wiadomo, trzeba zapracować na bycie szczęśliwym, nikt Ci tego nie przyniesie na tacy, nie?
Nic dziwnego, że niektórzy nie lubią - no ale wiadomo, nie ma się tego, co się lubi, chyba, że jest to firma. Firmę zawsze się lubi, a swoją to się wręcz wyznaje. Prymitywny totemizm dzikiego nieuregulowanego kapitalizmu znajduje czasem zabawne formy - na przykład logo firmowe musi zawierać jak najwięcej symboli, nawet wewnętrznie sprzecznych.

Logo jest tak ważne, że właściciel firmy dąży, by było jak tarcza Achillesa, na której jest wyryta cała historia założenia działalności, jej misja, wszystkie "lajki" od zadowolonej klienteli.
Na ten cyrk trzeba patrzeć codziennie. Wiadomo, normalni ludzie nie habilitują się pisząc monografię o dobrze i pięknie, ale zdecydowana większość mieszkańców polemizuje na codzień z Tatarkiewiczem. DObra, wrócmy do utworu...!


"Pewien starożytny mędrzec." To mi tak pachnie właścicielem firmy, która istnieje tylko dlatego, że zatrudnia ludzi na śmieciówkach, a jej szef to kapłan wolnego rynku. Wrrr. Nie ma czegoś takiego jak pewien mędrzec, albo się wie, albo się nie wie, i narcystycznie manipuluje. Podmiot liryczny jako obserwator w tym miejscu sam się ośmiesza, co też jest sprzeczne, bo narcyzi nie mają do siebie dystansu. ;pp

Pewien Marks mógłby mnie tu wspomnieć, oraz pewien ... jak on się nazywał, ten od piramidy potrzeb, nieistotne, podmiot liryczne - obserwator, próbuje postawić się na miejscu osoby bezrobotnej, a trzaska komunałami z Uwagi.
Dorobienie przedmiotowi obserwacji żony na szybko też traktować można jako planowanie... a no tak! Przecież są dzieci, dwójka. Dobrze, że są, bo niedługo wymierać będziemy szybciej od Rosjan. Jako planowanie dowalenia jeszcze przedmiotowi obserwacji nie dość, że za własną niezaradność, to jeszcze za wykute już w głowie przeciętnego czytelnika wyimaginowane cierpienie jego rodziny, aż czytelnik mógłby zapomnieć, że w rzeczywistości ma do czynienia z zupełnie zafałszowanym, skarykaturozowanym symbolem, dzisiejszym odwróconym żydkiem, którego można sobie nienawidzić bezpiecznie. Żydek był cwany i zaradny. Ale przyszedł Niemiec i bach, już nie ma. Sami zatem będziemy cwani i zaradni, a kto nie, ten... no, wiadomo. Zaprosi się nowego dojcza...

W skrócie, takich postaw nie ma.
To jest parszywy stereotyp bezrobotnego, pobierającego zasiłki i jeszcze śmiejącego się rozmnażać. Cel tego utworu jest podejrzany. Jakby ja bym zrozumiał, jeśli na końcu utworu była jakaś przewrotna puenta, która by demaskowała szyderstwo z tego korwinizmu, darwinizmu, ale jej nie ma, cytując autora, jest to:

Co było dalej?
Sam nie wiem

Spacerek Podmiotu lirycznego - nowego Wokulskiego, przez Tamkę na Powiślu, i dogłębna diagnoza biednej części mieszkańców Warszawy miała chociaż jakiś finał. Jak pamiętamy, Wokulski pomaga wdowie Stawskiej i jej córeczce, znajdując jej zajęcie.

Lecz główna myśl jest taka
Bycie artystą 
To nie jest żadna praca.

Co za bezsens.
Bycie, czyli istnienie, nie jest generalnie pracą w ogóle.

Edytowane przez chlopiec
zmiana wydźwięku sekcji. (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • huzarc
      Pociąg do dna

      Przez huzarc · Opublikowano

      @Toyer To melancholijny wiersz o przemijaniu miłości, z dobrze wyczutą symboliką podróży. Każda emocja zostaje w im szczerze nazwana, wybrzmiała ujawniona.
    • wierszyki
      Słownikowe prelekcje

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Udany wiersz, który wykorzystuje efekt zaskoczenia. Słowikowe popisy, słownikowe prelekcje - za nim osłona ciszy, ślina pyta - czego chcesz? Udało się nie przesycić wiersza nadmiarem słów, a zwłaszcza tych odnajdywanych w słownikach, a nie we własnych myślach. Pozdrawiam :-)
    • andrew
      Ewelinka

      Przez andrew · Opublikowano

      @Iza-bella Miło i sympatycznie. Odmówię Zdrowaś Maryjo w jej intencji. Teraz    Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 
    • Simon Tracy
      Zaproszenie

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Nikt jeszcze tego głośno nie powiedział. Tym bardziej cicho i skrycie  zachowywali się główni zainteresowani Ale przecież każdy widział to w ich zachowaniu i bezstronnej, bezdennej  miłości, uczuciu, gestach i wyznaniach. Choć nie należałem do tych co wolą żyć, życiem innych. Ani również nie należałem do tych, co uważali, że cudzą prywatność należy  ochoczo gwałcić i deptać. Bo jest ona dobrem wspólnym, napędem do potoku plotek i nadinterpretacji To miałem ostatnimi tygodniami wrażenie, jakoby zbyt często sam uciekałem ku temu, by prowokować prawie niewinnie  wyglądające sytuację,  powszednie dla planu dnia codziennego.     A to starając się odnaleźć chwilę wytchnienia  od wielogodzinnego pisania,  wsparty o parapet sypialni,  natknąłem się wręcz natychmiast  na ich splecione ciała  u siedziska parkowej ławki. Trzymał jej dłonie alabastrowe  przy swoich ustach  i szepcząc zapewne słodki stek bzdur  o nieskończonej miłości,  obsypywał jej drobne knykcie pocałunkami. Nie widziałem jej twarzy. Jedynie burzę ciemnobrązowych włosów. Nie widziałem więc i oczu o orzechowej głębi, pod których władztwem, nieraz czułem się niewolnikiem zakazanego dla mnie uczucia. Ale nie musiałem widzieć. Wiedziałem doskonale, że przepadła już. Dla mnie i całego świata. Bo teraz tylko on i jego słowa  były całym światem. Były jej ambrozją,  którą karmiła serce i zmysły.     Smutny to świat.  Pełen makabrycznych absurdów. W którym to ktoś jego rangi urasta w hierarchii do postaci Boga.  Dlatego Boże jedyny, jeśliś jednak gdzieś jest to chroń mnie przed takimi bożkami  i ich zgubnym wpływem. Od innych mogłem dowiedzieć się tyle,  że ona nie mówiła już o niczym innym  jak tylko o miłości do niego. Był wręcz jej fetyszem. Szalonym uzależnieniem. Alkoholem. Nikotyną. I opium. Idealnym wzorem.  Cudownym równaniem. Po latach ślepych zaułków  I niewypałów, które miast lądować  w centrum tarczy, raniły jej serce odłamkami  obnażonych kłamstw. Wolałaby umrzeć. Rozpaść się na atomy niebytu, niż stracić go.     Może i nie wiedziałem nic o miłości. Ale raz jeden poza tym, byłem świadkiem jak młoda kobieta miłuje kawalera w sposób równie szalony i bezwzględny. A mówią Ci podobni do mnie,  że miłości nie ma. Sam twierdzę, że wyginęła wraz z postępem  gorączki tych szalenie anty ludzkich czasów. A potem widzę,  jej ogarnięta urokiem miłości twarz. I zamieram. Odrzucając wszystko co wiem  i czego mnie życie nauczyło. Wątpię już nawet w grób. Bo może jeśli jest.  To miłość mnie wyzwoli kiedyś z jego bezdni. Brednie! Zaczynam wątpić sobie.     Wreszcie gruchnęła spodziewana wieść. Ślub i wesele pary młodej. Kto żyw. Proszony jest i mile widziany. Nie muszę chyba dodawać, że byłem jedyną  osobą która jakimś wierutnym kłamstwem  wykpiła się z udziału. Bo a jakże.  Sama osobiście złożyła mi wizytę. I w delirycznie radosnym uniesieniu, wręczyła mi kopertę z zaproszeniem. Odmówiłem, broniąc się tym,  że w podanym terminie  czeka mnie pilny wyjazd z uczelni  w związku z jakimś  nad wyraz niecodziennym znaleziskiem  w którego identyfikacji  mogę pomóc innym archeologom. Przez chwilę przygasła. Lecz stwierdziła, że rozumie moje stanowisko  i wie, że tak odpowiedzialna praca wymaga  tego by się jej w pełni poświęcić. Tak jak miłość,  pomyślałem zamykając za nią drzwi.     Piłem na umór trzy dni i noce. Nie jedząc i nie śpiąc prawie. Czwartego ranka dopiero,  objęła mnie zbawcza niemoc,  utraty resztki sił, godności  i przytomności umysłu. Zapadłem w pijacki sen. Śnił mi się otwarty, głęboki grób. Pusty i świeży. U jego szczytu, gotycki krzyż. A na jego zwieńczeniu kruk dorodny. Wsparty szponami o nagą,  kremowej barwy czaszkę. Kruk miał jej orzechowe oczy. Uronił nawet łzę. Wpadła ona do grobu. W tym miejscu wyrosła po chwili. cudowna, biała lilia. Zbudziłem się zlany potem. Nie dla mnie  weselne dzwony i taneczne pląsy. Dla mnie szczęk  potępionych, piekielnych łańcuchów. I danse macabre  z panią ostatecznej drogi i łaski. Która może i gardzi mną  ale i nigdy nie zdradzi.   I tak się zaiste stało,  że kto żyw udał się na wesele. Odbyło się ono niedaleko za miastem.  Były i tańce przy kapeli. I stoły zastawione  najprzedniejszym jadłem i napitkiem. I kosztowne, eleganckie stroje i suknie. I zabawy i północne oczepiny. A więc Ty już od teraz stracona na zawsze. Zeszło wszystko aż do białego rana. Większość zaproszonych ulokowano w zajazdach i karczmach w pobliżu.  Tak by nie musieli oni wracać i mogli odetchnąć jeszcze cały dzień kolejny. Zresztą większość przystała na to ochoczo  bo planowano orszakiem odprowadzić młodą parę na powrót do miasta.     I tak uczyniono. Na przód posłano bryczkę biało złotą,  którą powoziły cztery kasztanowe ogiery, przybrane w ozdobne dery,  pióropusze i nauszniki. Para młoda okupowała ławeczkę  zaraz za postacią  przybranego we frak i cylinder woźnicy. Orszak powoli zbliżał się  najpierw do rogatek miasta, potem objechał przedmieścia, wreszcie chcąc wtoczyć się na rynek  od ulicy Kowalskiej, został nagle przyblokowany przez rozklekotaną furmankę  o ledwie trzymających się kupy osiach. Furmanka była omalowana czarną farbą  I równie kara klacz powoziła nią. Na zydlu w furmance siedział miejski grabarz. Na widok roześmianego i gwarnego orszaku weselnego, chciał zawrócić konia by nie przynosić pecha młodej parze przez przecięcie ich drogi. Klacz jednak w proteście stanęła dęba  i z głośnym rżeniem  mimo ciągnięcia za uzdy nie ruszyła się o cal.     Chwilowy zator wykorzystał pan młody  by rozmówić się z grabarzem. Pech to okrutny gdy śmierć  komu drogę przecina. My wracamy z miłością, pieśnią i tańcem. By dzielić się naszym szczęściem  z całym światem  a Wy pracujecie dla kostuchy  co wytchnienia dać nie może  nawet w dniu tak błogosławionym i pięknym. Widzę klepsydry kleicie. Kogóż to śmierć w tany porwała skoro wszyscy u nas tańczyli i nie pomarli od tego? Grabarz z posępna miną wydzielił jedną zapisana klepsydrę z małego stosiku  i podając ją panu młodemu rzekł.     A juści nie wszyscy u Was bawili. Bo nie skorzy byli ku temu widać  by się uciesznym chuciom oddać  gdy im serce z bólu krwawiło. Przedwczoraj gdyście najpewniej  zasiadali do wesela, nasz literat i historyk. Zamknięty w swym mieszkaniu  Strzelił sobie w skroń. Znaleziono go rano martwego w fotelu. Nie miał rodziny. Nie miał przyjaciół. Ale proszę o to zaproszenie na jego pogrzeb. Na dziś na godzinę czternastą. Rad będę w jego imieniu Was widzieć na cmentarnym polu. Bo niegodne jest aby człowiek co był sam  przez życie całe i sam odchodził z padołu. W asyście jedynie  księdza, grabarza i urzędnika. A więc wstąpcie na śmierci wesele. Miło mu będzie powitać Was wszystkich. Z tymi słowami uderzył z bicza i klacz poszła usłużnie przed siebie, zostawiając orszakowi wolną drogę i wolny wybór. Ku ostatecznej decyzji.    
    • viola arvensis
      sprawdź czy jestem martwa

      Przez viola arvensis · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Bardzo lubię takie wieloznaczne sformułowania. W nich czytam talent.   Wiersz niebanalny, spójny, błyszczy- diamencik.   Z pozdrowieniami  W.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...