Immersja

[Arsis]

Fale twoich włosów przenikają się z falami wzburzonego morza. Mieszają się, kotłują

w rozgorączkowanej scenerii krajobrazu. W tańcu meduzy.

 

Zanurzam

się

w sobie.

 

W poświatach błysków i mrugnięć, w refleksyjnej kaskadzie idącej prosto z głębin.

 

Coś tu miało być, nie będąc wcale… 

Nie będzie?

Ale, czy, zatem, będzie?

 

Muszle, rozgwiazdy,

struktury koralowej rafy.

 

Nadciąga

zmierzch.

 

Podmorskie stworzenia spoglądają posępnie.

 

Nie patrzą. Udają niewidzenie.

 

Przepływają obok. Odpływają. Nikną we wzburzonym mule sennego kalejdoskopu..

 

I znowu te oczy

obserwatorów.

Jakże ich wiele!

 

Badają każde moje poruszenie. Czujne.

Opadają pletwą…

 

Jesteś?

 

Nie słyszę ciebie.

Zagłusza cię, bowiem oddech przypływów i odpływów…

 

Krople

na

twarzy.

 

Wiatr o zapachu soli.

 

Ociekam wodą fal

rozszalałych.

Zanurzony w swojej egzystencji.

 

Gdzieś, w oddali

spowite

pianą

ostre skały.

 

Przesłaniam dłonią oczy.

 

Między palcami,

liliowy potok światła.

 

Drgający obrys wieczornego blasku.

 

Nade mną sine obłoki, niewysłowione w tęsknocie milczące usta.

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2023-05-31)