Oby wyszli śmierci bokiem

[Robert X]

Wiatr pochyla drzewa galopem ostrzy zęby o skały.
Nadgryziony księżyc wspina się i krwawi.
Wzgórza spuszczają wzrok doliny się odwracają.
Pierwsza łza szkli się w oku trawy.

Wróżyć przyszłość z załamanych rąk
jest łatwo.Spacerek.
Będziemy ambitni
będziemy aż do końca.

Strzeżmy się zapóźności
gdy nadciągną mroczne wody gładząc linie ognia.

I krzyczmy na całe rany
oby wyszli śmierci bokiem.

[Messalin_Nagietka]

Robercie - jakoś ta pierwsza część przenośni do końca nie konsekwentna - może się mylę
MN

[Robert X]

Messa,wszystko możliwe.Jeszcze muszę się temu przyjrzeć,bo to był tzw.bardzo szybki wierszyk.Pozdrawiam.

[Messalin_Nagietka]

rozumiem - napisałem, że mogę się mylić
MN

[Robert X]

Dzięki.Pozdrawiam

[Nula Brzoskwinia]

Skoro już stosujesz interpunkcje bądź bardziej konsekwentny :) Szczególnie brakuje mi dwóch przecinków-

tutaj:
Wiatr pochyla drzewa galopem ostrzy zęby o skały.

i tu:
Wzgórza spuszczają wzrok doliny się odwracają.

ew. kropki jeśli już.

Czytam wiersz już którys raz z kolei i eureka! wiem czemu nie może przebić się przez śiany mojego opronego mózgu- mam troszke odmienne przekonania dotyczace tematyki wiersza. Za to bardzo dobre wersy dotyczace ambicji. Bardzo Bardzo dobre.

Pozdrawiam,
Ania

[Robert X]

Dzięki.Wiersz jest do dopracowania,to jasne.Wiem o tym,a to dobry początek(-: