Babka z piasku

[Dekaos Dondi]

Jestem tu, w piaskownicy,

 

takie coś tam,

 

rozsypane.

 

 

Przyznaję sypko,

 

ni to leżeć ni to szaleć.

 

chociaż jakoś sobą.

 

 

Widzę dzieci, one wiele

 

zmienić mogą.

 

 

Na gorsze, na lepsze,

 

w sumie nie wiem

 

jeszcze.

 

 

Niosą maskę, na kształt kubełka chyba,

 

coś mi przypomina.

 

 

Deszcze popadał.

 

Jestem lepka, mokra,

 

a wokół nadzieja, zielona

 

wiosna.

 

 

Chcą siebie zabawić.

 

Kładą mnie do wewnątrz,

 

teraz do góry nogami.

 

 

Wreszcie jakiś wygląd,

 

ulepione piękno,

 

choć nic nie widzę,

 

ciemno.

 

 

A teraz jak we śnie.

 

Odkryli mnie, świat wokół lśni,

 

a ja w nim.

 

 

Ślicznie tak mieć,

 

być podobnym, do części

 

pnia drzew.

 

 

Lecz coś mnie niepokoi,

 

choć nie chcę pamiętać,

 

jakaś cierń piaskowa,

 

co wraca, natrętna.

 

 

Masz kształt maski,

 

już nawet bez wiaderka.

 

 

 

Wątpliwości mną targają,

 

Może lepiej być sobą,

 

chociaż rozsypaną.