Idą poprzez mury, podłogi, szyby…

[Arsis]

Wiedzą, że jestem sam, dlatego dotrzymują mi czasem towarzystwa, te zwidy, mary, milczące

widma…

 

Twoje usta, twoje usta…  Twoje sine, lodowate dłonie…

 

Drżę w gorączkowym majaku, widząc leżącego na podłodze ojca, który oddycha

i jęczy, który umarł, niedoumierając, wcale.

 

Ojciec do mnie mówi. Poprzez martwy sen wyczuwam jego puls i krew.

 

Matka w drugim pokoju

rozmawia

przez telefon.

 

Z kim? A z kim można rozmawiać po śmierci?

 

Widzę, jak rozpływa się w aureoli słońca,

podążając do swoich umarłych,

znajomych widm, sama przecież będąc jednym z nich.

 

A więc,

matka

też nie żyje.

 

Objawiło się jedynie

dalekie jej odbicie

w szybie poruszanego przez wiatr okna…

 

Wracam do ojca.

 

Ojciec, o dziwo,  

podnosi się

powoli.

I jak za życia

kuleje na lewą nogę.

 

— A, dokąd to, tato?

Szepczę, łkam…

 

Ojciec ręką kreśli w powietrzu półokrąg, jakby chciał ukazać jakąś tajemnicę.

 

— Do niczego, synku.

— To tam nic nie ma?

— Nic, poza pamięcią w otchłani milczenia.

 

Jak odpowiedział,

tak znikł.

Rozpłynął się

w mżącej szarymi pikselami ścianie.

 

*

 

Czyje to

bicie?

Czyje to

serce

tak krwawi?

 

Gdzie

ja

jestem?

 

Nade mną kamienne niebo.

Pode mną absolutna czerń kosmosu.

 

Spętany bez wyjścia. W zatrzaśniętej z wielkim łoskotem obojętności.

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2023-05-21)

 

 

 

 

Edytowane 20 Czerwca przez Arsis (wyświetl historię edycji)

[corival]

@Arsis Masz wyobraźnię... Pozdrawiam :)