Poplątaniec

[Dekaos Dondi]

 

w zorzy misiu jest schowany białe futro zwisa z nieba

swe marzenia tam podwieszę

zimny piecyk

parzy

sopel lodu wzięty z pieca niech w przeszłości sobie taje

księżyc kusi swą poświatą

ślicznych kwiatków

całun

 

gdzieś muzyka jest zwijana w środku nuty oraz rytm

już rolada dźwięki smaży

zapłakała

cisza

mały robal drepce w liściu jak w zielonej swej izdebce

a szkielecik drobny lichy

smakowity

befsztyk

tam wanilia na zapiecku smakiem tuli ciepłe kafle

a butelka stoi pusta

ja walerian

w kocie

ze słoneczka leci promień i łaskocze toń strumyka

supernowa gdzieś wybucha

dłubie w nosie

dziecko

gdzieś na polu tam na między miłość płocha ale chętna

czasoprzestrzeń skiby ziemi

na zającach

gniecie

miłość gnębi właśnie zawiść przeciąg warczy na zamknięcie

jutro dzisiaj lgnie do teraz

płonie dziura

w lodzie

na huśtawce siedzi rozpacz ona tak się ciągle waha

w którą stronę ma zeskoczyć

szara myszka

biała

zegar czas sobie zlizuje z tej sprężynki swego trwania

ni to stoi ni to spada

gruszka z wierzby

w przecier

leci mucha do obucha trzonek gładki jak łysina

krew na pieńku już tańcuje

wiórki nadal

żółte

 

kropla rosy nie oznacza kwantowianka ucieszona

światło dźwięczy na tej strunie

w zawiniętym wewnątrz

światem