ZIEMIA OBIECANA

[Dawid Rzeszutek]

Ziemia obiecana

 

W tym miejscu przeznaczenie żyje i się odżywia

Akty łamią deski teatru-"ZIEMIA OBIECANA".

Ciężar bywa komedią lub dramatem

Ale często komedia to najgorszy dramat

Kiedy słońce gaśnie na ostatniej randce

Ten pierwszy i ostatni raz

Kiedy jedno słowo zabiło nadzieję

A św. Jan wyskakuje ze śmietnika

I bije brawo swojej ukochanej Apokalipsie

 

W tym świecie teatru tylko zaspokajamy się

Tylko gramy na chodnikach z kostki, na asfaltowych ulicach

Twardsze są, asfaltu nie zetrze czas, kamień też wytrzyma,

Niejeden spektakl

Każdą łzę i wymioty, nawet ciężar grzechu

Tylko reżysera nikt nie widział

Nie docenia, Nie bije mu braw

Podobno wylogował się w permanentność

A maszyna Życia kręci się jak wąż prysznicowy

Bez nadzoru

 

Zmieniają się didaskalia jak pory roku

Choreografia wydaje się pragnąć zaskoczyć

Aktorzy, z gębami, które częściej szczekają

Z togami greckimi i w koturnach tańczą dance macabre

Egzaltują tornada, nigdy nie pragnąc

Ich zatrzymać ani zrozumieć

Doszyte sznurki do rąk i nóg

Stają się ważniejsze w Ziemskiej wolności

Paradoksalnie lepiej uwalniają

 

Być albo nie być - już nikt nie pyta

Skserowani ludzie bazują na marce tuszu

Czasem wykazują wartość papieru

Starsze kopie nigdy nie zakładają, że są cenniejsze

Młode kopie nasączają się metanolem

Podobno mokra kopia czuje lepiej

Nikt już nie widzi podobieństw

Różnice i tak są niewielkie

 

Oryginalnie stworzony człowiek

Kocha się w madame - Intryga

Nie tylko Kopia - Brutus zdradził

Oryginalność jest przecież iluzją

Bo tylko kalectwo najbardziej wyróżnia

Każda kopia ma pragnienia

Chłopiec bez nóg - pragnie pobiegać

Ostatecznie i tak będziemy głodni

Jedyne co naprawdę zaspokaja kopie

To płomień znicza, który spala nasz obraz

A pamięć ulega utlenieniu

 

Tylko dziwacy czują się lepsi, jakby bogatsi

Bo nie mają kont w banku, kryptowalut

Ani smartfonu na abonament

Nie mają też poczucia jedności

Dość szybko podlegają ekstrakcji społecznej

Dziś inkwizycja już nie poluje

Chociaż są gęby, które nie śniły się Gombrowiczowi

A lewacy pragną budować im pomniki

W gwoli miłości, której nikt normalny nie chce

Bo przymus dawania miłości - to choroba

Wolałbym być trupem, jak dawce jej spotkam

 

Kurtyna opadła, a przy wyjściu sprawdzają

Szczelność klapek na oczach

Dziś widzieć to jak mieć HIV

Wracamy do swoich światów prozac'u

Do swojego wina, które nigdy się nie kończy

Do pejczów i wibratorów

Do robienia kondomów na drutach

Wracamy do dwudziestego pierwszego wieku

W tym wieku nie ma odwrotu

Musimy dać się wyruchać albo świat zgaśnie

Bo limity na rozum odbijają się politycznym echem

Pierdolę tę cywilizację - drugiego razu nie będzie