Ars antypoetica

[Antypoeta]

Nigdy nie rozumiałem poetów
Szalonych pisarzyn wierszokletów
Zbytnio ich forma wyrażania uczucia
Przyprawiała mnie o mdłości aż do zatrucia

 

Za dużo chorej słodyczy miłosnej
Depresyjnej jesieni, emocjonalności ciasnej
I dusznej; Forma też tak pachnąca
Kwiatami, metaforami - od przesytu zdychająca

 

I te nastroje, doznania, wzruszenia miłością
Rozpacze samotników, stające w gardle ością
I płacze, zachwyty i przesłania
Konsumpcji krytyka, do walki wezwania

 

Ta prawdziwa sztuczność, ta boleść ogromna
Do walki ze światem chęć nieudolna
Wyrzyganie emocji i problemów wewnętrznych
Aby się kto inny z nimi męczył

 

[Somalija]

@Antypoeta Poeci niczym z tych rzeczy się nie zajmują... rzeźbią słowami nowe światy... Pozdrawiam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[koralinek]

@Antypoeta To całkiem paradoksalny wiersz w moim odczuciu, zwłaszcza że podmiot, chcąc wygarnąć poetom, sam "zniża się" do ich poziomu poprzez kreślenie słów w takiej, a nie innej formie. Niemniej jest poruszający, szczególnie że niejako rewiduje środki i konsekwencje poezji, która wydawać by się mogła jedynie paplaniną ludzi, których wcielenie myśli w czyn przerasta. Przemówił do mnie.

[Giorgio Alani]

@Antypoeta Podoba mi się oryginalny pomysł z wyśmiewaniem poetów w formie wiersza. Jeszcze nigdy czegoś takiego nie widziałem. Wygląda na to, że rzucileś poetom rękawicę, a ja ją przyjmuję. W ciągu najbliższych kilku dni pojawi się moja odpowiedź.

 

PS. 

Witaj na forum

[Leszczym]

@Antypoeta Ekstra !!!