Sztorm

[Werka1987]

 

Zawsze byłam mistrzem 
W spełnianiu czyichś marzeń 
By zostać zauważoną i dowartościowaną.

 

Wtopić się mogłam 
W czyjeś oczekiwania 
By ktoś ukochał, by być docenianą.

 

Być dla innych 
By poczuć się lepszą 
I gardzić tymi, których ból świata nie ruszy!

 

Co złego to nie ja
Cierpienie mogłam brać 
Na swoje barki, tłumiąc lament duszy... 

 

A dziś potężny sztorm 
Rozwalił mnie na wskroś 
Wnętrzności moje bryzgają brokatem!

 

A każda z moich czakr
Wibruje dając znak:
Energię czerp by dzielić ją ze światem !

 

Oczyszczający deszcz 
Nawilżył spiętą twarz
Jak chłodny kompres napoił komórki... 

 

Gdzie byłam - kto to wie?
Gdzie będę - tam gdzie chcę!
Swej marionetki sama chwycę sznurki!

 

Bo kiedy martwa dłoń 
Zasycha w żyłach krew 
Zatrute lękiem mętnieje powietrze...

 

By radość życia mieć 
I dobro światu dać 
Napajaj, karm czułością własne wnętrze!

 
 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane 7 Maja 2023 przez Werka1987
Poprawka (wyświetl historię edycji)

[Nata_Kruk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... z tymi słowami się zgadzam.

Całość... pewnie ważna dla Ciebie, w moim odczuciu, dużo jest w wersach o Tobie samej. Ode mnie plusik.

[Rafael Marius]

@Werka1987

Morze jest piękne. Ładne zdjęcia, I piesek ma zabawę.

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Coś dla introwertyka takiego jak ja.

[Tectosmith]

@Werka1987 Ciekawy i ładny wiersz. Tak samo i zdjęcia.

Pozdrawiam.