Mamrotanie

[Marcin Sztelak]

 

Jaki tu spokój.

 

Ta cisza brzydko pachnie,

co najmniej spiskiem, masońskim,

a jakże.

 

Udając niewiedzę spokojnie

zginam aluminiowe łyżki, spojrzeniem.

Zajęcie dobre jak każde inne, w czasach upadku,

ze szczególnym uwzględnieniem zagłady.

 

Jednak patrząc z drugiej strony

medalu widmo krążące nad Europą

jest bardziej swojskie niż spodziewana wizyta

intergalaktycznych piratów.

 

O czym świadczą szumy podprogowe,

ze szczególnym uwzględnieniem podpodłogowych,

chociaż głupcy twierdzą, że to myszy.

 

Białe jak wiosenne śniegi zalegające na półkach.

Te nie topnieją, mimo wciąż wyświetlanych

w telewizji płomieni. Pewnie dlatego pora wstawać, 

tylko po to by z rezygnacją stwierdzić:

 

Jaki tu spokój.