Z menelskiej ławeczki

[Marcin Sztelak]

 

Kazik:

Chociaż weny za grosz opowieść

trzeba snuć, wydobyć ochrypły głos

z na amen wyschniętych ust.

 

Nie ma zmartwienia,

nie pada

i jeszcze po łyku

na szczęśliwą drogę.

 

Ramię przy ramieniu,

noga przy nodze, chociaż krok

niemarszowy i głowa spuszczona

na pierś, umęczoną nadmiarem

oddechów.

 

Nie ma zmartwienia,

chociaż Kazik umarł pierwszego

dnia wiosny, przytłoczony

powietrzem.

 

Nie ma

komu postawić kropki,

gawęda niedokończona,

któryś już raz.