Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rudy z ulicy Poznańskiej

Rafał Hille
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Rafał Hille

Rafał Hille

Opublikowano
Opublikowano

do Rudego należała zawsze prawa strona

szukał butelek z żółtą wodą z bąbelkami

uciekały przed nim jak niejadalne  

o tej porze roku kobiety

 

potem pisał palcem na chmurach

pozdrowienia do przyjaciół

których ciągle było za mało

 

co ma być, to będzie, tyle jedzenia się dziś marnuje

brodził w liściach, nadawał imiona

i puszczał kopniakami do nieba

 

niebo nad domami jest przecież dla każdego

ulica nie należy do nikogo

a ja i tak nigdzie nie pojadę - odgrażał się tirom

które woziły rzeczy bogatych z telewizji

 

na końcu ulicy płoty liniały reklamami

chodnik przewrócił go na pysk i wyrwał butelkę

 

w krematorium jak co dzień  

mafia paliła wrogów alkoholu z akcyzą

to moje miasto - pokazał na dym z komina

 

 

 

4
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Máire
      przedgrudzie

      Przez Máire · Opublikowano

      aż trudno uwierzyć ze listopad można opisać tak ładnie
    • aff
      Synchroniczność

      Przez aff · Opublikowano

      W pływaniu synchronicznym np. moim zdaniem oni (one) jednak bardzo się męczą. W takim w pełni synchronicznym ;-)
    • aff
      Przestrzennik

      Przez aff · Opublikowano

      Akurat ja nie lubię kryminałów, ale podoba mi się ewidentnie epicka swoboda przekazu.  (Chyba polubiłam mamę)
    • Florian Konrad
      Przestrzennik

      Przez Florian Konrad · Opublikowano

      odziedziczyłem po mamie zamiłowanie do czytania kryminałów. bywają prawdziwie maniakalne tygodnie, gdy pochłaniam jeden dziennie. czasami bawią mnie (łamane na: żenują) grube nici, jakimi w akcję wplątywany jest główny bohater/bohaterka. jak autorzy doszywają tymi dratwami przypadkowych ludzi, żadnych tam detektywów czy policjantów, do zagadki popełnionej zbrodni, a ci, z sobie tylko znanych powodów, postanawiają ją rozwikłać, pomścić kompletnie obcą osobę, ot, tak sobie stać się zamieszanymi w kryminalną aferę. a może... zróbmy tak samo? zabiorę cię w rejony, gdzie nawet sumienie nie dociera. aby badać, czyja była ta amfa, kastet, kto pchnął nożem, zastrzelił, próbował wymusić. będziemy podsłuchiwać konferujących gangusów, śledzić agresywnych karków, nagrywać dilujących gówniarzy. przylepimy się do morderstwa jakiegoś Wasyla czy Jewgienija. aby przegrać. chcę tego. bo jeśli miałbym głupio zatracić się w czymkolwiek (a wbrew temu, co podpowiada hedonizm – każda zatrata jest równie durna) –  to jedynie z tobą. nie pragnę, oczywiście, leżeć razem w dole, zastrzelony i obsypany wapnem, wżerać się trupio głębiej i głębiej w twoje ciało. ale marzą mi się punkty kulminacyjne, te zjazdy na linie. te runięcia w bezkres.
    • Krzysztof_Gromadzki
      Pocztówka z Malty

      Przez Krzysztof_Gromadzki · Opublikowano

      Cień gaju soczystych cytrusów Ochładza marmury portyków Twój uśmiech jak miąższ pomarańczy I dłoń - kromka chleba pachnąca I oczy - szmaragdy z dna morza I uścisk w objęciach wieczności Stoimy jak drzewa czereśni Kwitnący wonnymi płatkami W kościele w świątyni w boskości Gdzie Twoje rumieńce są sacrum Tu Nas cierń zła nie ukłuje Ni burza nie strzaska Nas gradem Lecz wkrótce Nam rozstać się przyjdzie Nie tęsknij - lecz tylko pamiętaj Ten kościół w marmurze portyków Ten cień te cytrusy tę chwilę! 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...