Pustka

[minerva]

Niby krótka,

jak nastolatki bluzka

kroczy przed nami 

Pustka.

 

Mała jak muszka

lub wielka jak poety główka.

 

Nie pozwoli iść do łóżka, 

bo szepcze do uszka. 

 

Łezki rusza,

Serce rozkrusza.

 

Płuca zatruwa, 

Usta wysusza.

 

Krew się we mnie gotuję.

A ONA DALEJ SNUJĘ

 

Przyszłość mi rysuję,

zniszczenie planuję

 

Na innych pluję. 

Gardzi, obraża.

 

By rzucić się na nich, 

jak dama z obrazka. 

 

Gdy mnie zostawi, 

innych rozstawi. 

 

Nigdy nie zezwolę

na ludzi niewolę. 

 

Stanę więc z bronią

chociaż inni mnie gonią. 

 

"Zmarnujesz życie

splątasz jego nicie!"

 

Lecz ja nie słucham.