Czarnobiałe szybko płoną

[Dawid Rzeszutek]

Bo czarnobiałe szybciej płoną

 

Krzyczą zdania, przecież ciszy nie widać,

Dźwięki są naturalnie też obdarte z koloru,

Gdzie się wtem, ten człowiek musi udać,

By zrozumieniu treści dodać barw ferworu.

 

Czy istnieje do treści instrument obrazujący,

Który można magicznie człekowi dodać?

Czy istnieje magik do wizji drogę torujący,

Który paletą barw pomoże lirykę sprzedać?

 

Zdania pisać bez tła, ciepła, wibracji głosu,

Bez tej duszy wyrwanej z piekielnych otchłani,

Nie jest sensem, który przetrwa siłę ciosu,

Częściej twórcę zamiast wznosić - to zrani.

 

Dajmy literom żenić się ze sobą i oddychać,

Niech zjedzą i napoją się radioaktywnością,

Bo inaczej słabe wiatr krytyki będzie spychać

Tam gdzie zabija duch zwany - bezczelnością 

 

Namaluj obraz ryzykowny, oby nie już znany

Zapomnij, co już spisano w treściach świętych

Inaczej jak grafoman będziesz wnet pokonany

Upokorzeń przyjdzie odczuć tobie niepojętych

 

Bo przecież czarnobiałe treści szybciej płoną

Wśród spojrzeń ostrych wiedźminów poezji

Bo nie są wartością otoczone - kunsztu błoną

Bliżej im do nieistnienia i do czczej herezji

 

Autor: Dawid Rzeszutek (c)