I sprawiedliwość dla wszystkich

[Marcin Sztelak]

Piękne widoki z wysokości

szafotu,

chociaż ciężko złapać oddech,

schodki kręte i wąskie

a oczy przesłonięte.

 

Zgodnie z tradycją

oraz którymś z licznych paragrafów

z zakurzonego kodeksu.

 

Uśmiechnięty oprawca mruga okiem,

delikatnie nakładając pętle,

nadspodziewanie miękką.

 

Ciepły wietrzyk mierzwi włosy,

słońce ładnie podkreśla czerwień

gustownego chodniczka.

 

Nadęty kapłan mruczy pod nosem,

może modlitwy,

najpewniej przekleństwa, w końcu

dopiero świta i pora na śniadanie.

 

Kilku gapiów ziewa, 

szeroko otwierając usta. Kiepskie

widowisko i marna obsada.

 

Drogi kacie, czyń swoją powinność,

długa kolejka coraz bardziej niecierpliwa.