Sen o jawie

[Marcin Sztelak]

 

Na kartoflisku płoną łęty,

niewyraźne postacie ostrożnie stawiają

długie kroki pomiędzy cząstkami żaru.

 

Leżę z twarzą wtuloną w ziemię,

miałką, o zapachu drewna.

Przegniłego dawno temu, kiedy jeszcze

świeciło słońce.

 

Zresztą może to była inna gwiazda,

nigdy nie nazwana.

Od słów drętwieje język – twierdzi starzec

pochylający się nade mną.

 

Nie, jednak nie śpię, wiatr niesie zapach

powoli gasnących łętów. Starzec w kuchni

parzy herbatę ze zwiędłych liści.

 

Te grubą warstwą pokrywają okna,

może nawet całą dostępną przestrzeń.