Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

mimo odrzutu kula lepiej wchodzi 

odpryski nie ranią tak oczu

 

w enkawudowskiej osteologii

mocno spneumatyzowana kość skroniowa 

odniosła sukces 

 

Drezno płonie pięć dni 

jedyny schron wypełniły kości

w szarobrązowej brei

żywcem stopionych 

 

w rozminowaniu pod czołgi 

ruska sztuka wojenna

nie przewidziała saperów 

pole minowe

za oddział egzekucyjny 

biegną 

 

czym jest odwaga 

 

niepiśmienny nomada zagonił

barbarzyństwo na półwysep Apeniński 

w Rzymie Jezus ponownie zmartwychwstał 

 

walka dobra ze złem 

 

pilota nie oblatasz w kila godziny

potrzebne są buty

boski wiatr

pół baku nie wróży powrotu 

 

 

czarne skrzynki pamięci

nie kryją zwycięstw

 

tylko ludzkie

 

cierpienie

 

 

 

Edytowane przez Somalija (wyświetl historię edycji)
  • Somalija zmienił(a) tytuł na koktajl Mołotowa
Opublikowano

@Rafael Marius Czytałam kiedyś, będąc dziewczynką taką relację mężczyzny, który przeżył naloty Drezna i bardzo to we mnie zostało. Oczywiście wtedy myślałam inaczej, że to bez sensu, że on się skarży skoro Niemcy mordowali innych. Dziś, jednak widzę, że zwycięstwo też musi mieć twarz mordercy... 

 

Opublikowano

@Somalija Dziś, jednak widzę, że zwycięstwo też musi mieć twarz mordercy... 

 

Ale chyba tylko na wojnie i w działalności przestępczej, zresztą czym się to różni? Wojna to jakby usankcjonowana forma grabieży, a żołnierze to bandyci szkoleni do tego żeby kraść i mordować na rozkaz i za pieniące swoich mocodawców - polityków, tak ja to widzę. No a np. "zwycięstwo" w wolnorynkowym biznesie wcale nie wiąże się z czyjąś krzywdą tylko z tym, że mamy coraz tańsze i lepsze produkty i usługi :)  

Opublikowano

@tmp Postanowiłam się w tym wierszu sprzeciwić wszelkim wojnom, ale po tym jak go opublikowałam zaraz zaczęłam myśleć o innych sprawach z biologicznego punktu widzenia wojny pobudzają działania ludzkie, myślenie, handel, rozwój technologii i chyba dlatego są wpisane w nasze DNA...

Opublikowano

Na wojnie Rosji z Turcją Wokulski zrobił miliony, atak Japończyków na Pearl Harbor wyciągnął USA z kryzysu — przemysł szedł całą parą, do roboty wyłapywali ludzi z ulicy. Po wojnie Amerykanie wystawili rachunek za każdy czołg, samolot i wystrzelony pocisk. Wojna ma różne oblicza — jednym przynosi nieszczęście, innym zysk, jest to również dźwignia postępu: niecałe pięć lat zajęło skonstruowanie bomby atomowej, co w warunkach pokojowych byłoby mało prawdopodobnie. Do tego agresja leży w naturze człowieka — wielu kupuje broń dla czystej przyjemności strzelania; strzelają do zwierząt, gdyż mogą to robić bezkarnie.

 

Nie ma „ludzkich wojen” — rzeź na Woli, bombardowanie Drezna, zrzucenie bomby na Hiroszimę to tylko przykłady czym naprawdę jest wojna: ludobójstwem. Żołnierzy nie szkolą jak dawać pardon nieprzyjaciołom, jak opiekować się sierotami, jak podnosić z gruzów miasta, tylko żeby zabijać masowo i obracać wszystko w zgliszcza.

 

W naturze również mamy: pożary, potopy, trzęsienia ziemi, a po nich wszystko wraca do normy; tak samo każda wojna, choćby najdłuższa i najkrwawsza musi się kiedyś skończyć, nadejdzie po niej czas pokoju i miłości… aż do następnej wojny.

 

Pisanie takich wierszy na pewno nie zapobiegnie wojnie, ani nie skróci cierpienia jej ofiarom, lecz przynajmniej da upust rozgoryczeniu bezsilnej jednostki.

 

Pozdrawiam serdecznie.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

Opublikowano

@Somalija Kumam, to bardzo wartościowe ale mnie się wydaje, że tego nie da się zrozumieć podobnie jak np. pensjonariuszy zakładów karnych, którzy zażywają wolności od wyroku do wyroku planując nieustannie jak kolejny raz się jej pozbawić. Może trochę spłycam temat, ale jakoś tak go postrzegam:) Już sam fakt jak tych ludzi się ubiera, te dystynkcje, medale, różne dziwaczne gesty, wpajanie bezmyślnego działania "na rozkaz" to wszystko świadczy o tym, że są oni przygotowywani do jakichś zbrodniczych celów, tak mi się przynajmniej wydaje... No nie ważne, ale chyba podobnie myślimy o tej sprawie, choć trochę inaczej ją ujmujemy. Obiecałem, że nie będę zaśmiecał, a znów zaczynam, przepraszam... :)

 

Opublikowano

@staszeko Nie jestem rozgoryczona... bezsilna to fakt, lubię historię, ewolucjonizm... myślę czasem o tym, pewne rzeczy zapadają głęboko, na wiele nie mamy wpływu. Attyla przegonił, jak sam uważał barbarzyństwo i cofnął ich do Rzymu, dla nas wtedy, to była cywilizacja, przyczynił się do rozwoju chrześcijaństwa? 

Bardzo dziękuję za komentarz, Stasiu

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Opublikowano (edytowane)

@Somalija

   Ago

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

, to kolejny Twój wiersz, w którym zawierasz określoną energię, oddziałującą i na Ciebie samą, i na czytelników. Jak na pewno pamiętasz, wymienialiśmy już uwagi na ten temat. Z drugiej strony patrząc - oczywiście, możesz pisać, o czym chcesz .

   A teraz stylistyka.

   W drugiej zwrotce proponuję zamienić miejscami środkową i ostatnią linijkę oraz usunąć "mocno". 

   W trzeciej bardziej właściwą będzie forma czasu przeszłego "płonęło" zamiast "płonie" (z wiadomych powodów), zaś ciąg dalszy winien brzmieć: "schrony wypełniły kości/żywcem stopionych", pozostając równie obrazowym. 

   Dalej: 

   - "rosyjska sztuka wojenna w rozminowywaniu/nie przewidziała saperów/oddział skazańczy biegnie/polem minowym". 

   Następnie: 

   - zamień "barbarzyństwo" na "barbarzyńców" oraz napisz "Półwysep" zamiast "półwysep". 

   I: 

   - oblatuje się prototyp samolotu, nie pilota,

- "w kila godziny" jest niezrozumiałe,

 - jaki związek mają buty z oblatywaniem?

 - "bak", jako wyraz pochodzący z mowy potocznej, warto zastąpić słowem "zbiornik". 

 

   Pozdrawiam Cię serdecznie .

 

 

   

 

 

Edytowane przez Corleone 11 (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

@Somalija

   Tak - właśnie "Łoo Matko". Myślisz o tym, gromadzisz w sobie myśli, potem Twoja dusza wędruje do miejsc, w których stało się to, co się stało. Te myśli to energia wiadomo jaka. We wspomnianych miejscach Twoje duchowe ja dotyka tej samej, czerpie ją chcąc nie chcąc.

   Mam chociaż nadzieję, że oczyszczasz duszę każdorazowo po napisaniu takiego wiersza 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

.

 

   Serdeczne pozdrowienia .

 

 

Edytowane przez Corleone 11 (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Somalija

  No, włączyłem już silnik: brrrum-brrrum - wrrr

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

. Zaraz się potoczy: "Przyjdzie walec i wyrówna" , jak śpiewał Mistrz Wojciech Młynarski .

   Siostro , przecież brat nie krytykuje, tylko wskazuje i doradza... 

 

  .

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Marek.zak1 @Berenika97 @Berenika97 @piąteprzezdziesiąte @jan_komułzykant @Nata_Kruk Dziękuję uprzejmie za serduszka i bardzo pochlebne komentarze. Pozdrawiam Was i wszystkich czytelników.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      K.
    • @Dekaos Dondi  a potem ktoś głowę kata zetnie  
    • @Nata_Kruk musi być szalony, bo czasem jestem szalona dzięki   @Kwiatuszek dzięki
    • @Natuskaa    "(...) To, co długo dojrzewa, bywa śmieszne i niedocenione (...)".     Rozumiem, że masz na myśli innych ludzi. Bo na podstawie już tylko "Późnego owocu" można wysnuć wniosek, że owoce adojrzałe bynajmniej Cię śmieszą.     Pozdrowienia. ;))*    
    • ... będzie zacząć tradycyjnie - czyli od początku. Prawda? Zaczynam więc.     Nastolatkiem będąc, przeczytałem - nazwijmy tę książkę powieścią historyczną - "Królestwo złotych łez" Zenona Kosidowskiego. W tamtych latach nie myślałem o przyszłych celach-marzeniach, w dużej mierze dlatego, że tyżwcieleniowi rodzice nie używali tego pojęcia - w każdym razie nie podczas rozmów ze mną. Zresztą w późniejszych latach okazało się, że pomimo kształtowania mnie, celowego przecież, także poprzez czytanie książek najrozmaitszych treści, w tym o czarodziejach i czarach - jak "Mój Przyjaciel Pan Leakey" i o podróżach naprawdę dalekich - jak "Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi" jako osoby myślącej azależnie i o otwartym umyśle, marzycielskiej i odstającej od otaczającego świata - mieli zbyt mało zrozumienia dla mnie jako kogoś, kogo intelektualnie ukształtowali właśnie takim, jak pięć linijek wyżej określiłem.     Minęły lata. Przestałem być nastolatkiem, osiągnąwszy "osiemnastkę" i zdawszy maturę. Minęły i kolejne: częściowo przestudiowane, częściowo przepracowane; te ostatnie, w liczbie ponad dziesięciu, w UK i w Królestwie Niderlandów. Czas na realizację marzeń zaczął zazębiać się z tymi ostatnimi w sposób coraz bardziej widoczny - czy też wyraźny - gdy ni stąd, ni zowąd i nie namówiony zacząłem pisać książki. Pierwszą w roku dwa tysiące osiemnastym, następne w kolejnych latach: dwutomową powieść i dwa zbiory opowiadań. Powoli zbliża się czas na tomik poezji, jako że wierszy "popełniłem" w latach studenckich i po~ - co najmniej kilkadziesiąt. W sam raz na wyżej wymieniony.     Zaraz - Czytelniku, już widzę oczami wyobraźni, a może ducha, jak zadajesz to pytanie - a co z podróżnymi marzeniami? One zazębiły się z zamieszkiwaniem w Niderlandach, wiodąc mnie raz tu, raz tam. Do Brazylii, Egiptu, Maroka, Rosji, Sri-Lanki i Tunezji, a po pożegnaniu z Holandią do Tajlandii i do Peru (gdzie Autor obecnie przebywa) oraz do Boliwii (dokąd uda się wkrótce). Zazębiły się też z twórczością,  jako że "Inne spojrzenie" oraz powstałe później opowiadania zostały napisane również w odwiedzonych krajach. Mało  tego. Zazębiły się także, połączyły bądź wymieszały również z duchową refleksją Autora, któraż zawiodła jego osobę do Ameryki Południowej, potem na jedną z wyspę-klejnot Oceanu Indyjskiego, wreszcie znów na wskazany przed chwilą kontynent.     Tak więc... wcześniej Doświadczenie Wielkiej Piramidy, po nim Pobyt na Wyspie Narodzin Buddy, teraz Machu Picchu. Marzę. Osiągam cele. Zataczam koło czy zmierzam naprzód? A może to jedno i to samo? Bo czy istnieje rozwój bez spoglądania w przeszłość?     Stałem wczoraj wśród tego, co pozostało z Machu Picchu: pośród murów, ścian i tarasów. W sferze tętniącej wciąż,  wyczuwalnej i żywej energii związanych arozerwalnie z przyrodą ludzi, którzy tam i wtedy przeżywali swoje kolejne wcielenia - najprawdopodobniej w pełni świadomie. Dwudziestego pierwszego dnia Września, dnia kosmicznej i energetycznej koniunkcji. Dnia zakończenia cyklu. Wreszcie dnia związanego z datą urodzin osoby wciąż dla mnie istotnej. Czy to nie cudowne, jak daty potrafią zbiegać się ze sobą, pokazując energetyczny - i duchowy zarazem - charakter czasu?     Jeden z kamieni, dotkniętych w określony sposób za radą przewodnika Jorge'a - dlaczego wybrałem właśnie ten? - milczał przez moment. Potem wybuchł ogniem, następnie mrokiem, wrzącym wieloma niezrozumiałymi głosami. Jorge powiedział, że otworzyłem portal. Przez oczywistość nie doradził ostrożności...    Wspomniana uprzednio ważna dla mnie osoba wiąże się ściśle z kolejnym Doświadczeniem. Dzisiejszym.    Saqsaywaman. Kolejna pozostałość wysiłku dusz, zamieszkujących tam i wtedy ciała, przynależne do społeczności, zwane Inkami. Kolejne mury i tarasy w kolejnym polu energii. Kolejny głaz, wybuchający wewnętrznym niepokojem i konfliktem oraz emocjonalnym rozedrganiem osoby dopiero co nadmienionej. Czy owo Doświadczenie nie świadczy dobitnie, że dla osobowej energii nie istnieją geograficzne granice? Że można nawiązać kontakt, poczuć fragment czyjegoś duchowego ja, będąc samemu tysiące kilometrów dalej, w innym kraju innego kontynentu?    Wreszcie kolejny kamień, i tu znów pytanie - dlaczego ten? Dlaczego odezwał się z zaproszeniem ów właśnie, podczas gdy trzy poprzednie powiedziały: "To nie ja, idź dalej"? Czyżby czekał ze swoją energią i ze swoim przekazem właśnie na mnie? Z trzema, tylko i aż, słowami: "Władza. Potęga. Pokora."?    Znów kolejne spełnione marzenie, możliwe do realizacji wskutek uprzedniego zbiegnięcia się życiowych okoliczności, dało mi do myślenia.    Zdaję sobie sprawę, że powyższy tekst, jako osobisty, jest trudny w odbiorze. Ale przecież wolno mi sparafrazować zdanie pewnego Mędrca słowami: "Kto ma oczy do czytania, niechaj czyta." Bo przecież z pełną świadomością "Com napisał, napisałem" - że powtórzę stwierdzenie kolejnej uwiecznionej w Historii osoby.       Cusco, 22. Września 2025       
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...