Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Też o tym myślałem pisząc ten komentarz. Nawet siebie nie znamy, a co dopiero innych. I jeszcze trzeba uwzględnić element zmienności. Można mozolnie namalować sobie w miarę wierny obraz drugiej osoby, a ona już jest do niego niepodobna, bo przeistoczyła się w kogoś mniej lub bardziej innego.

Opublikowano

@Ewelina wszystko w życiu ma swój czas...

natura nas - ludzi - bardzo mądrze zaprogramowała do spełnienia swojej funkcji

najciekawsze, że człowiek jest elementem przyrody a tylko on, nie zwierzęta ulegają takim przemianom

a tak na marginesie: to od kobiety (człowieka) zależy, jaka będzie po latach

czasem, mimo cierpienia i bólu, z jakim zmagał się w życiu,  mimo licznych obowiązków i wyrzeczeń, emanuje pięknem zewnętrznym i wewnętrznym, które nie jest żadnym darem od losu, a wypracowanym sposobem walki ze słabościami

 

pozdrawiam!

 

 

Opublikowano

@Cor-et-anima tak, zgadzam się. Choć pokornie podchodzę do zmian wyglądu, bo one są zawsze, bez względu na to czy ktoś dba o siebie czy też nie. Otwartą kwestią pozostaje stopnień, w jakim te zmiany zachodzą - tu faktycznie możemy powalczyć o dobry wygląd - aczkolwiek zmiany są nieuniknione. Czasu nie oszukamy. 

Pozdrawiam serdecznie :) 

Opublikowano

Bardzo obrazowo przedstawiłaś kobietę w swoim wierszu.  Kobietę cierpiącą jednak,  tak mi się wydaje. Myślę też, że świadoma kobieta rozumie co ją czeka na starość, choć sama o starości jeszcze nie myślę i mam nadzieję, że czas będzie łaskawy.  ;) A co do spełnienia... to czy spełniony człowiek staje przed nicością? Tu bym się zastanowiła. Pozdrawiam

Opublikowano

@Asia Rukmini Ta kobieta jest pełna sprzecznych emocji

z jednej strony spełniona, a z drugiej czuje jednak pustkę. 

Życie jej wiele dało, ale jednak wysoką cenę za to zapłaciła. 

Celowo zestawiłam spełnienie i nicość. Taki słodko-gorzki obraz. Przewidziałam, że ktoś kto uważnie przeczyta może mieć wątpliwości, ale nie zrezygnowałam z tego zabiegu, bo tak to czułam i tak napisałam. 

Pięknie dziękuję za przeczytanie i komentarz. 

 

Pozdrawiam serdecznie :)

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • gnomowładny ~~ Mojsze* racje są racniejsze* - twierdzi pewien prezesina .. Tego nijak nie dowodzi jego wygląd, kwaśna mina .. ~~ ~~ On ci to .. ~~ Przygraniczna, spora łąka - na niej "upierdliwy" owad .. Czy to Bąk(......), czy ruska stonka; zwąca siebie .. narodowa?! ~~
    • @Jacek_Suchowicz, dziękuję :)
    • Wtedy weszła pani Irena z dwiema filiżankami herbaty i ciastkami. W ręku miała foliową torbę wypełnioną słodyczami, mydełkami, kawą. Poczęstowała rozmówców, a torbę ze „skarbami” wręczyła Karolinie jako prezent. Studentka podziękowała, a pastorowa wróciła do swoich zajęć. - Mam dla pani propozycję - powiedział duchowny, popijając herbatę - mój syn napisał doktorat na temat wydawania „Głosu Ewangelii” czyli właściwie na taki sam temat, z którym chce się pani zmierzyć. Pożyczę pani egzemplarz maszynopisu jego pracy i egzemplarze pisma. Będzie pani mogła spokojnie pracować. Oczywiście mam nadzieję, że później je odzyskam. - Oczywiście - zdążyła powiedzieć zaskoczona Karolina. Dalszą rozmowę przerwała pastorowa, gwałtownie otwierając drzwi do biblioteki. Wprowadziła młodą kobietę i dwoje małych dzieci. Cała trójka płakała. - No chcieli je prawie zlinczować! – pastorowa mówiła podniesionym głosem, gestykulując przy tym. - Edwardzie, trzeba coś z tym zrobić, tak nie może być! - dodała - idź i przemów im do rozumu! Po tych słowach pastor podniósł się i wyszedł przed budynek, pani Irena pobiegła za nim. Karolina zaczęła przyglądać się zaniedbanej kobiecie oraz dwóm dziewczynkom w wieku około dwóch i czterech lat. O ile matka już się uspokoiła, to dzieci ciągle chlipały. Dziewczyna zajrzała do torby z prezentami, wyciągnęła cukierki i wręczyła je maluchom. Ujrzała w ich oczach błysk radości, ale najważniejsze było to, że się uspokoiły. - Mnie w Polecku nienawidzą. To mój mąż zabił syna pastora Kockiego - wyszeptała kobieta - mąż jest w więzieniu, ja nie pracuję bo mam małe dzieci. Skończyło się mleko w proszku, chciałam tylko mleko. A oni napadli na mnie, tak jakbym to ja zabiła i wyrzucili z kolejki.
    • @Jacek_SuchowiczBardzo dziękuję! Świetny wiersz napisałeś! :)))
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...