Tęsknię

[Pan K.]

Wciąż ją mam, tą wspaniałą,
Tą boską w swej istocie
Cząstkę Ciebie, nieskazitelną...
Taką wymarzoną i moją
Skrytą głęboko w sercu
Zamkniętą wraz z uczuciem
W zakamarkach mej duszy
Spowitej bólem, smutkiem
Tamtej rozłąki oraz pustki...
Rozpaczliwej walki 
Poszukiwań twego wzroku
Naszych miejsc, twoich zdjęć 
Wiary, że pamiętasz, że chcesz
Ponownie spojrzeć w otchłań
Tych oczu przeszklonych...
I ich zimnych łez
Topiąc ciepłym dotykiem
Anielskim szeptem 
Zamarzniętą w żyłach krew
Krusząc skałę skrywającą 
Nieskończoną namiętność,
Pasję kochania, miłości zew
Trwając... a nie raniąc
Jak ostry chrystusowy cierń 
Delikatnych niczym jedwab
Percepcji romantycznych
Utajonych życzeń Freuda
Z seksualnych marzeń sennych
Ukrytych w mroku podświadomości 
Otchłani umysłu najskrytszych
Tych pięknych nieskrępowanych 
Więzami wstydu instynktów
Przyciągających się magnesów
O przeciwnych biegunach 
Cząstek materii stałych 
Unoszących się w kosmosie
Które wpadając w czarną dziurę
Krążą miliony lat świetlnych
Aby znów...w końcu
Móc odnaleźć się na nowo.