Klub niedoszłych filozofów (2)

[Marcin Sztelak]

 

O poranku poruszamy

palcami u stóp, licząc na konstruktywną

dysputę z szumiącą wodą

w tle.

 

Mimo szczerych chęci zdarte gardła

odmawiają posłuszeństwa.

Pozostaje gestykulacja, lecz z pustego

w próżnie, do tego nie da się ugryźć

nawet kęsa.

 

Śniadanie wystygnie, nawet zimne.

Paradoks nie pozwalający z czystym

sumieniem pościelić łóżka.

Nie wspominając o otworzeniu drzwi.

 

Kolejny dzień spisany na straty,

klucz rdzewieje pod wycieraczką.

W zanadrzu odwieczna zagadka okien

czystych niczym kryształ,

mimo oklejenia setkami pism.

 

Ulotnych jak dym,

snujący się tu i ówdzie, szczególnie

na wysokości zamurowanej wentylacji.

 

Pocieszenie odnajdujemy w jutrze,

nastąpi do siedmiu roboczych dni.