Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Opowi


Rekomendowane odpowiedzi

Opowi

 

In profanatum nudus idea,

blasphemus grafomanio pluma,

 

orandi hypocritia - hypocrisis,

basi coemeterium laurus,

 

flos lotos - ut malleo spicis,

album sceptrum - dormiunt arena,

 

dea fertilitas, vos, pulchra, vos

visionarius, imus in sexus!

 

Łukasz Jasiński (styczeń 2023)

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeszcze jedna rzecz godna uwagi: portret zamyślonego mężczyzny z papierosem (niegdyś symbol człowieka myślącego) — gdybym był młodą, naiwną kobietą, zakochałbym się od pierwszego  wejrzenia.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

STYLE MUSE: MICHELLE PHILLIPS. - BLEUBIRD BLOG

 

 

 

Edytowane przez staszeko
Remove merged comment. (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • 5 miesięcy temu...

Komentarz

 

          Od Autora - odautorski: wszystkie moje teksty i artystyczne zdjęcia są moją własnością intelektualną jako prawo autorskie objęte ochroną w kodeksie postępowania cywilnego, dokładnie: ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych, otóż to:

 

Rozdział 14

 

Odpowiedzialność karna

 

Artykuł 116

 

1. Kto bez uprawnienia albo wbrew jego warunkom rozpowszechnia cudzy utwór w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania, artystyczne wykonanie, fonogram, wideogram lub nadanie, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat dwóch.

 

2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w ustawie pierwszej w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podlega karze pozbawienia wolności do lat trzech.

 

3. Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełnienia przestępstwa (czynu określonego w ustawie pierwszej) stałe źródło dochodu albo działalność przestępczą (określoną w ustawie pierwszej), organizuje lub nią kieruje, podlega karze pozbawienia wolności od sześciu miesięcy do pięciu lat.

 

4. Jeżeli sprawca (czynu określonego w ustawie pierwszej) działa nieumyślnie, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

 

Łukasz Jasiński (2023)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Mój drogi świecie* **

 

          Zapewniam: zostały w moim wypadku złamane artykuły Konstytucji Trzeciej Rzeczypospolitej Polskiej z dnia drugiego kwietnia z tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego siódmego roku, tutaj: oddaję głos ustawie zasadniczej, oczywiście - demokratycznej: rozdziału drugiego artykułu trzydziestego: "Przyrodzona i niezbywalna godność człowieka stanowi źródło wolności i praw człowieka i obywatela. Jest ona nienaruszalna, a jej poszanowanie i ochrona jest obowiązkiem władz publicznych. Rozdziału drugiego artykułu trzydziestego pierwszego: "Każdy jest obowiązany szanować wolność i prawa innych. Nikogo nie wolno zmuszać do czynienia tego, czego prawo mu nie nakazuje." Rozdziału drugiego artykułu trzydziestego drugiego: "Wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne." Rozdziału drugiego artykułu pięćdziesiątego siódmego punktu pierwszego: "Obywatel ma prawo do ubezpieczenia społecznego w razie niezdolności do pracy ze względu na chorobę lub inwalidztwo oraz po osiągnięciu wieku emerytalnego. Zakres i formy ubezpieczenia społecznego określa ustawa." Rozdziału drugiego artykułu sześćdziesiątego siódmego punktu drugiego: "Obywatel pozostający bez pracy nie z własnej woli i nie mający innych środków utrzymania ma prawo do zabezpieczenia społecznego, którego zakres i formy określa ustawa." Rozdziału drugiego artykułu sześćdziesiątego ósmego: "Władze publiczne są obowiązane do zapewnienia szczególnej opieki zdrowotnej dzieciom, kobietom ciężarnym, osobom niepełnosprawnym i osobom w podeszłym wieku." Rozdziału drugiego artykułu sześćdziesiątego dziewiątego: "Osobom niepełnosprawnym władze publiczne udzielają, zgodnie z ustawą, pomocy w zabezpieczeniu egzystencji, przysposobienia do pracy oraz komunikacji społecznej." Rozdziału drugiego artykułu siedemdziesiątego szóstego: "Władze publiczne prowadzą politykę sprzyjającą zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych obywateli, w szczególności przeciwdziałają bezdomności, wspierają rozwój budownictwa socjalnego oraz popierają działania obywateli zmierzające do uzyskania własnego mieszkania." Na zakończenie pragnę dodać: rozdział drugi artykułu siedemdziesiątego siódmego punktu pierwszego mówi: "Każdy ma prawo do wynagrodzenia krzywdy, jaka została mu wyrządzona przez niezgodnie z prawem działania organu władzy publicznej." Natomiast rozdział drugi artykułu siedemdziesiątego siódmego punktu drugiego mówi: "Ustawa nie może nikomu zamykać drogi sądowej dochodzenia naruszonych wolności lub praw." A tym samym: mam prawo być oskarżycielem z wolnej stopy!

 

*rozdział drugi artykułu siedemdziesiątego trzeciego: "Każdemu zapewnia się wolność twórczości artystycznej, badań naukowych oraz ogłaszania ich wyników, wolność nauczania, a także wolność korzystania z dóbr kultury."

 

**rozdział drugi artykułu pięćdziesiątego czwartego punktu pierwszego: "Każdemu zapewnia się wolność wyrażania swoich poglądów oraz pozyskiwania i rozpowszechniania informacji."

 

P.S. Posiadam już należny mi prawnie lokal socjalny, a więc: sprawa jest zamknięta, jednocześnie: jeśli będę atakowany personalnie i będzie naruszana moja wolność - będę zmuszony w samoobronie jej bronić, a używam przede wszystkim rozumu i stosuję prawną, artystyczną i poetycką szermierkę słowną.

 

Łukasz Jasiński (2017)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Gosława  Czytając odniosłam wrażenie, że nie taki to popiół i zgliszcza. Jak na pogorzelisko, sporo się tam jeszcze dzieje, więc jak sądzę jest jeszcze nadzieja. Pozdrawiam Gosławo :)
    • … Bunga

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

          po …bunga - bunga ;)) Ale nie lubię Witkaca; (całkiem niedawno o mało mnie nim nie zatruto )
    • Miłość to jakaś taka blaszana. Pełna skorodowanego żelastwa, które plącze się pod nogami. Pełno tu tego. Tych wszystkich rdzawych artefaktów, rupieci, chrzęszczącego pod stopami rozbitego szkła. Wijących się kabli. Przewodów... Pełno tu tego.   Jesteś tu jeszcze?   Jesteś jedynie odbiciem w krysztale. Takim brudnym, sfatygowanym obrazem zdeformowanej twarzy. Wiesz, strasznie dużo tutaj ciszy. W tych podszeptach zakamuflowanych urojeń. Jedynie szept i pisk. Szmer padającego deszczu.   Jesteś tu jeszcze? A może jeszcze?   Nie ma ciebie, choć i tak ciebie tu nigdy nie było. W tej czeluści. W tej oazie zapomnienia. Na końcu ulicy blask latarni jarzy się niepewnym światłem. Na wąskiej ulicy, gdzieś w labiryncie snów i majaków. Wśród ciszy. Oddechów nocy. Jakichś szeptów dobiegających nie wiadomo skąd.   Jesteś tu jeszcze?   Ja jestem, choć w innym czasie. W jakimś takim innym. Albowiem innym. Czasami wpadają do mnie ćmy. Te puszyste ciałka mające swój azyl w zasłonach, w pajęczynach z kurzu i wilgoci. W pleśni. Ja tu jestem i czekam na Godota. Albo wychodzę w deszcz i szoruję wnętrzem dłoni po cegłach nieskończonego muru porosłych krzewami paproci. Starta dłoń. Skrwawiona. Spływają z niej ostatnie krople życia. A więc czekam w deszczu. Albo w blasku księżyca, który posrebrza wszystko i lśni. A więc czekam.   Jesteś tu jeszcze?   Wiem. Przybyłem za późno, dlatego tkwię obok umarłych, którzy również czekali zbyt długo. I czekają już tylko ich kościste truchła. Rozsypujące się resztki… Ktoś tu idzie. Jest jeszcze daleko. Po drugiej stronie ulicy cień wydłuża się tkliwy. Cień gałęzi, gałązki, milczącego drzewa. Po drugiej stronie ulicy cień mój na ścianie. W mrugającej latarni. W blasku idącym z wysoka takimi zrywami przerywanych połączeń. Drga wszystko i migocze. I w tym drganiu podobnym do stroboskopu. W tym nieustannym mruganiu drażniącym neurony. I w tej palpitacji serca upadam na chodnikowe płyty.   *   Otwieram ciężkie żarna powiek. Podnoszę je z wielkim trudem. Gdzieś wokół i wokół latają ogniki św. Elma. Szybują nad spadzistymi dachami. I nikną w chmurach. I błyszczą, ale już bladziej i niklej. I już tylko ślad ledwie widoczny po ich obecności. Tli się jeszcze. Choć jeszcze się tli w głębokościach nieistnienia. I zwalającej się powoli strukturze obskurnej, zimnej nocy.   Jesteś tu jeszcze?   Pytam się znowu ciebie, bo zapomniałem. Ile jeszcze razy? No ile?   Nie wiem. Nie liczę. Pomieszała mi się rachuba przeklętego czasu. Tego czasu, który oblepia mnie jakąś mazią i pęta moje odnóża i skrzydła. Jakby nicią pajęczą. Taką srebrną i drżącą. Sperloną kropliście. Utrudnia mi to wszelkie poruszanie. Więc leżę stłoczony sam w sobie. W tym kokonie upadku.   Otwieram raz jeszcze oczy. Przede mną cokół regału. Nogi foteli, kanapy. A więc lezę u siebie. Olśniony aureolą wiszącej lampy. Choć taką mdlą, żółtawą, obrzydliwą. Jaka lśni w podrzędnym barze pełnym siedzących przy szynkwasie ciem. Jestem tu jeszcze. A więc jestem. Wychodzę, gdzieś przez wirujące drzwi. Wracam na powrót w to samo miejsce. W lustrze stojącego trema. W upstrzonym muchami lustrze twarze. Zapijaczone gęby pustelników. Zwielokrotnione odbicia. Jakby wyciosane z jednego kawałka drewna. Odlane z żeliwa…   Czy ja jeszcze tu jestem?   Owszem. I ty też jesteś, ale schowana za szafą, regałem. Okryta płachtami pajęczyn i kurzu. Zmiażdżona unicestwiającym czasem. Spozierająca na przestrzał z odległej epoki. Z bardzo odległej pustki. Zatrzaśnięta w nagłości śmiertelnego skowytu. W udręce.   Nie jestem w stanie podejść. Więc pełznę. Wiję się jak wąż. Po podłodze z dębowej klepki ułożonej w jodłę. Przeciskam się przez szpalery foteli i puf. Przez rzędy krzeseł, które wzięły się tutaj nie wiadomo skąd. Poprzez sęki i słoje. Poprzez drobiny wirującego kurzu… Twoje milczenie rozsadza mi uszy. Twoje monstrualne nieporuszanie. Twoje skamieniałe jestestwo. Choć jestem już blisko. I spoglądam na ciebie od dołu do góry jak skomlący pies. Lecz twoje nieporuszanie, twoje milczenie rozwiera swoją potęgę. Całkowita dewastacja w plątaninie pajęczyn o dziwnie zmienionej czaszce upodobnionej do białej czaszki jakiegoś ptaka. Jakiegoś dziobaka I patrzysz się tymi pustymi oczodołami. Na mnie. Nie na mnie. Na nic. Albo na coś poza mną. W tej grobowej ciszy. W moim oddechu. W tym świetle padającym z wiszącej lampy.   Wyciągam rozedrganą rękę. Dotykam. Odpada z cichym trzaskiem kawałek twojego palca, zamieniając się w szary obłoczek pyłu. Tkwisz tak, zmiażdżona między regałem a ścianą. Przytłoczona ciężarem epok i lat. A więc jesteś tu.   Jesteśmy nareszcie razem.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-07-07)    
    • :))) urocze

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      , jest jakaś nieuchwytna magia w Twoim pisaniu, magia, która opiera się  roztrząsaniu pod kątem punktowania jakichś błędów… tak lubię, bezdyskusyjną autentyczność, aaa, TO,  czy wybrzmiewa ona bardziej słodko, dramatycznie, baśniowo, czy infantylnie - jest drugorzędne, bo naturalny dar toruje sobie drogę według własnych zasad ;))), pozdrówki ciepłe     P.S.   grzechoczą drżące kłosy  kręcą głowy płochliwe  - czy chodzi o głowy kłosów ?    wówczas : kręcą płochliwym głowami    jeśli jednak są to jakieś głowy z zewnątrz, ( tłum gapiów) - to warto zaznaczyć .   pozdr. ;)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...