Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Sernik był chory...

Dekaos Dondi
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Dekaos Dondi

Dekaos Dondi

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Wersja wydłużona

 

 

✫*ﾟ･ﾟ｡.☆.*｡･ﾟ✫*

sernik był chory
i sflaczał deczko
przyszedł makowiec
wspomóc piosneczką

 

zgrzytał mamrotał
strzelając makiem
że sernik skwaśniał
słuchając  takiej

 

i było mu gorzej
nie wrócił do zdrowia
jeszcze się bardziej
on rozchorował

 

wtem  ciepła przyszła
z grzybem kapusta
by z tej niemocy
jego wyłuskać

 

wnet na rodzynki
rzuciła głąba
deczko wyzdrowiał
bo musiał sprzątać

 

niby ktoś szczeka
to cukier pudel
jest prawie pieskiem
prawdziwym cudem

 

barszczyk z uszkami
kluchy i maki
pierwszy raz świadom
dziwności  takich

 

suszona śliwka
wielce zmartwiona
bo jej przybyło
zmarszczki od wczoraj

 

żółta cytrynka
co taka zmyślna
wskoczyła na owoc
i zmarszczka znikła

 

gdzieś pomarańcza
wciąga banana
małpka z karmelu
w niej rozkochana

 

biała do chrzanu
szaleńcza nawet
jest kiełbasą
dziś w czekoladzie

 

szynka różowa
ze świnki dupki
spojrzała tłusto
on zimny smutny

 

hycnęła żwawo
nakryć plasterkiem
placek wędzoną
zyskał  kołderkę

 

smęcił karp ryjkiem
tam i z powrotem
bo mu pieczenie
wylazło bokiem

 

zachłanna kaczka
wciągnęła żary
teraz spalony
ma kuper cały

 

chichrał się trzęsąc
wesoły galart
a ona jemu
tyś miękki palant

 

ubaw po pachy
rzecze karp mokry
aż skoczył z tego
w sumie przez płotki

 

pan sernik widząc
o czym jest mowa
wyrósł od razu
całkiem wyzdrowiał

 

będąc świadomym
co tekst zawiera
śmiał się jak  głupi
owszem do sera

 

tak mu wszak było
słodko i rzewnie
że aż makowca
wchłonął piosenkę

 

tylko babuszko
gdera wytrwale
od bezuśmiechu
ma wciąż zakalec

  ✫*ﾟ･ﾟ｡.☆.*｡･ﾟ✫*

Edytowane przez Dekaos Dondi (wyświetl historię edycji)
4

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Waldemar_Talar_Talar
      Dobrem i miłością pachniała

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      @Roma - dzięki - 
    • Waldemar_Talar_Talar
      Będziesz płakał

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      @Lidia Maria Concertina -dziękuje - 
    • Waldemar_Talar_Talar
      Zapomnienie grobem przeszłości

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witaj - miło że rekompensuje - cieszy mnie to - dziękuje -                                                                                                        Pzdr. Witam - cieszy mnie że bardzo dobra - dzięki -                                                                                     Pzdr.serdecznie. @Lidia Maria Concertina - dziękuje - 
    • Migrena
      Lato na krawędzi

      Przez Migrena · Opublikowano

      Oni. Nie było nikogo więcej. Tylko oni — jakby wszechświat skurczył się do ich ciał, do języków rozpalonych do białości, na których topi się stal. On — eksplozja w kościach, żyły jak lonty dynamitu, śmiech, co kruszy skały, rozsypując wieczność w pył rozkoszy. Melodia starej kołysanki zdycha w nim w ułamku sekundy. Ona — pożoga bez kresu, ziemia spopielona tak głęboko, że każdy krok to rana w skorupie świata, pamięć piekieł wyryta w skórze. I na ułamek sekundy, między jednym oddechem a drugim, przemknął cień dawnego uśmiechu, zapomnianego dotyku, kruchej obietnicy z przeszłości. Zgasł, zanim zdążył zaboleć, rozsypany w żarze. Oni — bestie w przeżywaniu siebie, studenci chaosu, co w jednym spojrzeniu rozpalają gwiazdozbiory. Usta — napalm, gotowy spalić niebo. Języki — iskry w kuźni bogów, wykuwające pieśń końca i początku. W żyłach pulsuje sól pradawnych mórz, czarna i lepka, pamiętająca krzyk stworzenia. A nad nimi, gdzieś wysoko, gwiazdy migotały spokojnie, obojętne na szept letniej nocy. Powietrze niosło zapach skoszonej trawy i odległej burzy. Świerszcze grały swoją dawną melodię, jakby świat miał trwać wiecznie w tym milczącym rytuale. Głód miłości? Tak, to głód pierwotny. Stare auto ryczy jak wilk, który pożera własne serce. Ośmiocylindrowy silnik — hymn porzuconych marzeń, pędzi na oślep, bez świateł, z hamulcami stopionymi w żarze. Litość? Wyrzucona w otchłań. Paznokcie ryją skórę jak sztylety, krew splata się z potem — rytuał bez świętości, bez przebaczenia. Każda rana tka gobelin zapomnianego piękna. Ciała wbijają się w siebie, jak ostrza w miękką glinę bytu. Każdy dotyk — trzęsienie ziemi w czasie. Na ustach smak krwi, słony, metaliczny — pieczęć paktu z wiecznym ogniem. Tu nie ma wakacyjnych uśmiechów. Są bestie, zerwane z łańcuchów genesis. Nikt nie czeka na odkupienie. Biorą wszystko — sami. Ogień nie grzeje — rozdziera, topi rozum, wstyd, imiona, godność, istnienie. Muzyka oddechów, ślina, zęby — taniec bez melodii, ciała splecione w spiralę chaosu. Język zapomina słów, dłoń znajduje krawędź ciała i przekracza ją w uniesieniu. Paznokcie na karku — inskrypcja życia na granicy jawy. Nie kochali się zwyczajnie. Szarpali się jak rekiny w gorączce krwi, jakby wszechświat miał się rozpaść w ich biodrach, teraz, już,. natychmiast. Noc ich pożerała. Oni — dawali się pożreć. Serce wali jak młot w kuźni chaosu, ciało zna jedno prawo: więcej. Więcej tarcia, więcej krwi, jęków, westchnień, szeptów bez imienia. Asfalt drży jak skóra, jęczy pod nagimi ciałami, lepki od potu, pachnący benzyną i grzechem. Gwiazdy? Spłonęły w ich spojrzeniach. Niebo — zasłona dymna nad rzezią namiętności, gdzie miłość rodzi miłość, a ból kwitnie w ekstazie. Miłość? Tak i nie. Ślad, co nie krwawi, lecz pali. Ciało pamięta ciało w dreszczu oczu i mięśni. Chcieli wszystkiego: przyjemności, bólu, wieczności. Ognia, co nie zostawia popiołu, tylko blizny. Kochali się jak złodzieje nieba — gwałtownie, bez obietnic. Na końcu — tylko oni, rozpaleni, rozdarci, pachnący grzechem i świętością. Źrenice — czarne dziury, pożerające światło. Serca — bębny w dżungli chaosu. Tlen — narkotyk, dotyk — błyskawica pod skórą, usta — ślina zmieszana z popiołem gwiazd, i ich własnym ciałem. W zimnym świetle usłyszeli krzyk — gwiazdy spadały w otchłań. Cisza. Brutalna, bezlitosna, jak ostrze gilotyny. Ciała stęknęły pod ciężarem pustki. Czas rozdarł się na strzępy. To lato nie znało przebaczenia. Zostawiło żar, popiół, co nie gaśnie, wolność dusz w płomieniach nocy. Wspomnienie — nóż w serce, gorzkie jak krew wilka, który biegł przez ogień, nie oglądając się wstecz. Świat przestał istnieć. Został puls płomienia, trawiący wszystko, bez powrotu. Nie mieli nic. Ale nawet nic nie pozwoliło im odejść. Więźniowie namiętności — płomienia bez końca, który pochłonął ich ciała i dusze w jeden, bezlitosny żar. Żar serc.      
    • Annna2
      Zapomnienie grobem przeszłości

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_Talar anafora bardzo bardzo dobra

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...